Κεφάλαιο5:Όνειρα γλυκά Ερμή μου
Μάρτιος 1998, Κύπρος
Νίωθω στο πρόσωπο μου τον αέρα που φυσάει και ακούω τα κουκουνάρια των πέυκων που πέφτουν χάμω στο έδαφος. Κάθομαι στην παιδική κούνια, που με αγάπη έφτιαξε ο παππούς για εμάς τα εγγόνια του, να παίζουμε ξέγνοιαστα τα καλοκαίρια όταν πηγαίναμε στο βουνό για διακοπές. Νίωθω τόσο όμορφα, περιβάλλομαι από αγάπη και κάνω τόσα όνειρα για το μέλλον. Τα όνειρα που κάνει κάθε οκτάχρονο παιδί. Με την παιδική μου ψυχή γαλήνια, μέσα στην χαρά μου κουνάω τα πόδια μου με δύναμη μπρός και πίσω. Κρατώντας σφικτά με τα χέρια μου τα σχοινιά της κούνιας εκτοξέυομαι όλο και πιό ψηλά. Χαμογελάω, λάμπω από ευτυχία και κοιτάω τον καταγάλανο ουρανό. Ξαφνικά τα σχοινιά της κούνιας κόβονται και με δύναμη νίωθω ότι πέφτω στο κενό! Ο ουρανός παράλληλα σκοτεινιάζει και εγώ φοβάμαι. Την χαρά και την ευτυχία ξαφνικά διαδέχεται ο τρόμος, κάθως από την κούνια προσγειώνομαι απότομα, στον θάλαμο των βασανιστηρίων, τον 'Θάλαμο Α'.
Άνοιγω τα μάτια μου. Δεν μπορώ να ανασάνω, με κρατάει ταχυπαλμία. Βρίσκομαι ξαπλωμένος ανάσκελα στο κρεβάτι μου περιτριγυρισμένος από μίσος. Περασμένα μεσάνυχτα και κάποιοι ‘τολμηροί’ στρατιώτες θα έρθουνε όπως κάθε βράδυ τριγύρω από το κρεβάτι μου. Ενώ κοιμάμαι θα σηκώσουνε τα μπροστινά πόδια του κρεβατιού μου στις εξήντα μοίρες και ξαφνικά θα το αφήσουνε με δύναμη να πέσει κάτω στο πάτωμα για να σπάσουνε πλάκα. Το κάνουνε γιατί με μισάνε, γιατί με αηδιάζουνε, γιατί αυτό τους μεταφέρθηκε μέσα από την κοινωνία. Ακόμα ένα νυκτερινό ομοφοβικό επεισόδιο. Δεν λέω κάτι από φόβο, απλά μετράω 534 μέρες ακόμη...
Άνοιγω τα μάτια μου. Δεν μπορώ να ανασάνω, με κρατάει ταχυπαλμία. Βρίσκομαι ξαπλωμένος ανάσκελα στο κρεβάτι μου περιτριγυρισμένος από μίσος. Περασμένα μεσάνυχτα και κάποιοι ‘τολμηροί’ στρατιώτες θα έρθουνε όπως κάθε βράδυ τριγύρω από το κρεβάτι μου. Ενώ κοιμάμαι θα σηκώσουνε τα μπροστινά πόδια του κρεβατιού μου στις εξήντα μοίρες και ξαφνικά θα το αφήσουνε με δύναμη να πέσει κάτω στο πάτωμα για να σπάσουνε πλάκα. Το κάνουνε γιατί με μισάνε, γιατί με αηδιάζουνε, γιατί αυτό τους μεταφέρθηκε μέσα από την κοινωνία. Ακόμα ένα νυκτερινό ομοφοβικό επεισόδιο. Δεν λέω κάτι από φόβο, απλά μετράω 534 μέρες ακόμη...
Δεν το ονειρέυτηκα. Δυστυχώς είμαι ακόμη εδώ, ο σχολικός εφιάλτης του εφτάμιση με ενάμιση το μεσημέρι έγινε πλέον ένας εικοσιτετράωρος καθημερινός εφιάλτης. Ο‘Θάλαμος Α’ η αλλιώς η Σκύλα και η Χάρυβδη! Όπως κάθε βράδυ αφού καταφέρω για μια ακόμη ημέρα να επιβιώσω, πάω στο κρεβάτι μου και προσπαθώ για λίγο να χαθώ στον κόσμο των ονέιρων. Εκέι που κανέις δεν μπορέι να με βρεί. Πριν καλά καλά προλάβει ο Μορφέας να με πάρει μακριά, ακούω ομιλίες μέσα στον θάλαμο, με σχόλια για την σεξουαλικότητα μου.
Είμαι ξαπλωμένος μπρούμυτα και ενώ έχω κλειστά τα μάτια μου, προσποιούμαι πως κοιμάμαι, με την ελπίδα ότι θα φύγουνε οι ‘άνδρες’ του Θαλάμου Ά. Ξαφνικά ένας από τους ‘άνδρες’ στρατιώτες του θαλάμου Α πέφτει με δύναμη πάνω μου με την στρατιωτική του παραλλαγή και αρχίζει με ρυθμικές κινήσεις να τρίβετε πάνω στο σώμα μου. Έτσι απλά για να σπάσουνε πλάκα με τους υπόλοιπους, να περάσει η νύχτα. Όλοι μαζί γελάνε,βγάζονταν ήχους αηδιάσματος προς το πρόσωπο μου και προς την σεξουαλική πράξη που κάνει ο ‘άνδρας’ της ομάδας.
Εγώ νίωθω το μόριο του απάνω μου, είμαι σοκαρισμένος, τρομαγμένος, ένα κομμάτι μου μου αρέσει και ένα άλλο κομμάτι μου νίωθει θυμό, μίσος ,εισβολή, άρρωστος,ταπεινωμένος. Παράλληλα κάποιος άλλος ‘άνδρας’ βγάζει το μόριο του και το βάζει μπροστά από το πρόσωπο μου σε απόσταση αναπνοής για να το βάλω στο στόμα μου. Αηδίαζω,φοβάμαι, θυμώνω αλλά δεν το δείχνω. Κρατάω τα μάτια μου κλειστά και βάζω το κεφάλι μου κάτω από το μαξιλάρι….
Κάτω από το μαξιλάρι, εκεί που κράταγα στα κρυφά μια εικονίτσα και παρακαλούσα τον Θεό να με βοηθήσει, ενώ στα κρυφά δάκρυζα. Για ακόμη μια φορά δεν λέω τίποτα από φόβο για την ‘ασχήμια’ που ένιωθα. Απλά περιμένω να σταματήσουνε, να φύγουνε, έτσι ώστε να έρθει ο Μορφέας ως ένας άλλος απομηχανής θεός και να με πάρει κάπου μακρία. Όσο πιο μακριά από τον Θάλαμο Α όσο πιο μακριά από την Σκύλα και την Χάρυβδη.
Να έρθει ο Μορφέας όπως τότε, όταν ήμουνα μικρό παιδί και κάθε βράδυ, άκουγα την γλυκιά φωνή της μητέρα μου, να με νανουρίζει διαβάζοντας μου το αγαπημένο μου παραμύθι, το Ασχημόπαπο. Να έρθει, να με πάρει μακρία στην χώρα των ονείρων,όπως τότε, που καθώς αποκοιμόμουνα, η μητέρα μου με ένα φιλί στο μέτωπο θα μου ψιθύριζε...
‘ Όνειρα γλυκά Ερμή μου...’ Κεφάλαιο 6:Η πρώτη φορά
Copyright © 2015 Ermis Eleutheriou. All rights reserved.Registered with the UK Copyright Service. Registration No: #284651447#
No comments:
Post a Comment