ΑΦΙΕΡΩΣΗ

ΑΦΙΕΡΩΣΗ

‘’Έρχονται στιγμές, σαν και αυτή τώρα που σκέφτομαι να μιλήσω. Να σας πώ
το δικό μου βίωμα, την δική μου πορεία, το δικό μου ταξίδι, το δικό μου δρόμο
και την δική μου καθημερινή μάχη. Άλλες
φορές πάλι σωπάω και σκέφτομαι, ποίος θα ενδιαφέρεται να διαβάσει την δική μου
ιστορία και στην τελική αν θα ωφελέσει σε κάτι.
Μήπως θα αλλάξω εγώ την κοινωνία; Ίσως να βάλω ένα ακόμη λιθαράκι, ποτέ
δεν ξέρεις...


Ως γνωστό, στην Ελληνική μυθολογία ο Ερμής ήτανε ο θεός της επικοινωνίας και αυτός
που μετάφερε τα μυνήματα. Θα μπορούσα να άφησω το δικό μου όνομα, αφού το
βιβλίο αναφέρετε στην ζωή μου, αλλά θέλω ο χαρακτήρας να έχει ένα συμβολικό
όνομα, έτσι με αυτο τον τρόπο να περναεί και ένα αισιόδοξο μύνημα. Γι αυτό τον
λόγο ονόμασα τον εαυτό μου Ερμή (μύνημα, επικοινωνία, αγγελιαφόρο), και το
επώνυμο μου Ελευθερίου (ελέυθερα, χωρίς φόβο για αλλαγή) κατά της ομοφοβίας
στην Κυπριακή και Ελληνική κοινωνία.

Η ιστορία που αφηγούμαι στίς πιο κάτω σελίδες είναι αληθινή, βιωματική και
διαδραματίζετε σε Κύπρο και Αγγλία. Αυτό το μπλόκ το αφιερώνω με όλη μου την
αγάπη, σε όλα τα παιδία που χάσανε την μάχη με την ομοφοβία.’’

Βενιζέλος Σωκράτους

Copyright © 2011-2017 Ermis Eleutheriou. All rights reserved.



Registered with the UK Copyright Service. Registration No: #284651447#


Saturday 24 January 2015

Κεφάλαιο 10:Πάλι στο φώς

Κεφάλαιο 10:Πάλι στο φώς

  Ιούνιος 2005, Κύπρος

  Χθές βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Ως συνήθως καθόμουνα μπρός στην τηλεόραση και χάζευα, τα σήριαλ , τις εκπομπές, τα ριάλιτι και ως συνήθως περίμενα με αγωνία να δώ τι θα γίνει στην συνέχεια. Γέλαγα, έκλεγα, θύμωνα, λυπόμουνα, χαιρόμουνα, με τις δικές τους τις ζωές... Ψέυτικες αληθινές δεν έχει καμία σημασία. Ήρωες μέσα από σενάρια, παίκτες μέσα από ριάλιτι show, για μένα ήτανε πολύ απλά ακόμη ένα πουκάμισο, ένα κλεμένο πουκάμισο. Ζούσα τις ζωές τους γιατί απλά εγώ αρνόμουνα να ζήσω την δικία μου. Τώρα καταλαβαίνω απόλυτα γιατί κάποιοι υποστηρίζουνε πως η τηλεόραση είναι ο σύμμαχος στην ψυχική ασθένεια του αιώνα μας. Την κατάθλιψη, την άρνηση για ζωή.

   Φυσικά όπως σε κάθε πόλεμο έτσι και εδώ στον δικό μου πόλεμο, αλλιώς εμφύλιο πόλεμο, είχα και εγώ συμμάχους. Ο πρώτος τον έχω προαναφέρει πιο πριν, τα όνειρα, ο άλλος το internet. Μία έυκολη, προσωρινή διέξοδος από την ψυχρή αμίλικτη Κυπριακή πραγματικότητα. Ό δικός μου εγκέφαλος εδώ και πολύ καιρό είχε γίνει disconnect από το οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον. Καθώς ήμουνα ενωμένος wireless, ξάφνικα το σήμα άρχισε να εξασθενεί και τελικά χάθηκε εντελώς. Λές και κάποιος έκανε encrypted το σήμα έτσι ώστε εγώ να χάσω την επικοινωνία με την ομοφοβική πραγματικότητα. Όπως στην περίπτωση των ονείρων καθώς και του internet η πρόσβαση ήτανε απλή, έυκολη και πολύ γρήγορη. Κάνοντας dial-up , ήτανε λές και έκανα dial-up τον δικό μου εγκέφαλο να γίνει connect με ένα άλλο κόσμο, όχι αυτών των ονείρων αλλά της εικονικής πραγματικότητας.

   Σήμερα δυστηχώς πάλι θα βγω στο φώς, πάλι θα συνειδητοποιήσω την αλήθεια, πάλι θα της κλείσω τα μάτια, πάλι θα την αγνοήσω, πάλι θα γυρίσω πίσω στο σκοτάδι...το μάυρο έιναι το χρώμα μου. Έχω υποσχεθεί στην Ναταλία να ανέβουμε παρέα Λευκωσία για να τακτοποιήσει κάποια δικά της θέματα, κάποιες εκρεμότητες με τις σπουδές τις.

   Η Ναταλία κολλητή μου φίλη για πολλά χρόνια τώρα και ένα από τα πρώτα άτομα που του εκμυστηρέυτικα το μυστικό μου. Οταν την πρωτογνώρισα τότε ήτανε ένα κοριτσάκι γέματο φιλοδοξίες, όνειρα και δίψα για γνώση που στην πορεία εξελύκτηκε σε μια δυναμική, αισίοδοξη, φεμινίστρια, μια μαχήτρια της ζωής που μέσα της κρύβει και αυτή πολλές ευαισθησίες.

   Λαμβάνω μύνημα στο κινητό του από την Ναταλία ‘Βγές έξω’, βάζω τα γυαλία μου για τον ήλιο, κλέινω την πόρτα, κατεβαίνω με γρήγορα βήματα, ανοίγω την πόρτα του αυτοκινήτου της Ναταλίας κάθομαι και ανταλλάσουμε μια βιαστική ματιά.

   Στην διαδρομή όλα μου φένοντε αλλίωτικα, τα νίωθω σαν ένα γυάλινο κόσμο, σαν ένα κόσμο που εγώ δεν άνηκω εδώ. Όλα είναι χωρίς νόημα για εμένα. Το φώς αυτής της καλοκαιρινής ημέρας μου δίχνει την πραγματικότητα και πάλι εγώ αρνούμαι να την δω αφού έχω τυφλωθεί από το φώς του δικού μου μάυρου ήλιου.

   Η Ναταλία καθώς με βλέπει που είμαι σκεφτικός και χαμένος στις σκέψεις μου, κουνάει το χέρι της μπροστά από το πρόσωπο μου καθώς οδηγάει για να μου αποσπάσει τη προσοχή. ‘Ερμή, Ερμή!’ μου φωνάζει καθώς κουνάει το χέρι.

   Ξαφνιασμένος φέυγω από τις σκέψεις μου και την κοιτάω. ‘Έλα, πές το’ της λέω.

   ‘Που ταξιδέυεις πάλε;’ Με ρωτάει.

   'Έεεε...σκεφτόμουνα τα γνωστά ως συνήθως. Ξέρεις για τι μιλώ ρε γαμώτο, άστα καλλύτερα μην σου χαλάσω την διάθεση σου πρωινίατικα' της απαντάω με τρεμάμενη φωνή και με μία σπασμοδική κίνηση προσπαθώ να αλλάξω ραδιοφωνικό σταθμό και ξαφνικά σταματάει το scan σε ένα τραγούδι της Άλκηστης Πρωτοψάλτη. Οι στίχοι του τραγουδιού έιναι σαν οιωνός του τι θα ακολουθούσε εκείνη την ημέρα στην Λευκωσία..'Κι όλα αυτά που φοβάμαι είναι ακόμα εδώ....' ακούγετε από τα ηχεία και εμένα τα μάτια μου βουρκώνουνε.

   'Ε να μου πεις λοιπόν;' με ρωτάει σκάωντας μου ένα χαμόγελο. 'Τι έπαθες πάλε; Ε θα μου πείς εμένα; Το φιλαράκι σου;'

   ‘Έχω βαρεθεί ρε Ναταλία μου με την ζωή μου, με την ύπαρξη μου. Εβαρέθηκα τους πάντες και τα πάντα... Εν βρίσκω νόημα πουθενά πλέον, αν δεν ήσουνα τζαι εσύ να έχω ένα φιλαράκι θα κλεινόμουνα στο καταφύγιο της ύπαρξης μου μέχρι να με ξεχάσουν ούλλοι τζαι να φύω αθόρυβα.’ Της λέω θλιμένος.

   ‘Έφκα έξω Ερμή μου, γνώρισε κόσμο. Είσαι πολλά ωραίο παιδί τζαι θα έσεις πολλές κοπέλες που θα ενδιαφέρουντε για εσένα, θα έσσει..’ Μου λέει η Ναταλία σε μία προσπάθεια της να μου δώσει ένα φώς στο τούνελ μου, πριν την διακόψω εγώ απότομα.

   ‘Εβαρέθηκα τα τούτα! Μεν αρχίσεις πάλι τα ίδια please.’ Λέω και την διακόπτω απότομα. ‘Εν έχουν κανένα νόημα για εμένα. Λαλείς το τζαι εσύ η ίδια ρε Ναταλία μου, είμαι ωραίο παιδί. Ναι παιδί, εβαρέθηκα να είμαι τζίνο το παιδί που εξαρτάτε οικονομικά που τους γονείς του, εβαρέθηκα να σπουδάζω κάτι που δεν με εκφράζει μόνο τζαι μόνο γιατί είναι ρε γαμώτο ένα οικονομικά ασφαλές επάγγελμα! Εβαρέθηκα να βκάινω κάθε φορά έξω σε καφετέρειες , μπαράκια τζαι να γνωρίζω τζαι να προσελκύω πάντα τα λάθος για εμένα άτομα!’

   ‘Ξέρω το τούτον Ερμή μου’ Μου λέει η Ναταλία με ένα λυπημένο τόνο στην φωνή συνεχίζοντας ‘Δυστηχώς δαμέ στην κοινωνία που ζούμε εν πολλά πιο δύσκολα τα πράγματα για εσένα. Η αλήθκια ένει ότι τελευτάιως έχω προσέξει ότι η θλήψη τζαι η απόγνωση εν λαλεί να φύει πού μες τα μάθκια σου τζαι εν θέλω να σε βλέπω έτσι, ξέρεις πόσο πολλά σε αγαπώ τζαι εν σου αξίζει τούτο!’ Μου λέει γυρνώντας και ρίχνοντας μου μια γρήγορη ματία καθώς οδηγάει. ‘ Έσεις περάσει πολλά στα εφηβικά σου χρόνια, εν τζι ήταν τζαι τα καλλύτερα όμως έσεις βάλει τόση προσπάθεια τζαι έσεις φτάσει μέχρι δαμέ, επιβίωσες κάτι που άλλα παιδκιά δεν επιβιώσαν δυστηχώς. Έσεις περάσει τόσα εμπόδια τζαι τόσες δυσκολίες αλλά τελευταίως θωρόσε να λυγίζεις, τα τελευταία θκιό χρόνια ειδικά εβάλτωσες.’ Σώπάει για λίγα δευτερόλεπτα και μετά με έντονο τόνο στην φωνή συνεχίζει ‘Ενι ξέρω, λές τζαι έσεις εκλωβιστέις μες στον κύκλο της ύπαρξης σου τζαι εν λες να βκείς που τζι μέσα, πολλές φορές φοβούμαι για σένα ειλικρινά σου λαλώ.’

   ‘Εν ηξέρω ρε Ναταλία μου τι άλλο να κάμω, ειλικρηνά σου λαλώ’ Λέω με απόγνωση και βγάζωντας τα γυαλία ηλίου αρχίζω να δακρύζω. ‘Πραγματικά έχω κουραστεί να σκέφτομαι τζαι να κάμνω συνέχεια τον κύκλο του θριάμβου άρνησης για ζωή. Όσο τζαι αν τα αναλύω εν βγκάινει πουθενά! Ο εγκέφαλος μου εν λειτουργάει πλέον! Άσε να μεν σε σκοτίζω τζαι εσένα τώρα με τις καταθλίψεις μου’ Λέω με την θλίψη ζωγραφισμένη στο δακρυσμένο πρόσωπο μου.

   Η Ναταλία συνεχίζει να οδηγάει και βυθίζεται σε προβληματισούς για το πώς μπορέι να με βοηθήσει να βγώ από τον βάλτο. Εγώ γυρνώντας το βλέμμα μου έξω από το παράθυρο, βάζω και πάλι τα μάυρα γυαλία μου και έτσι με μία ολική έκλιψη ηλίου επιστρέφω πίσω στον δικό μου μάυρο ήλιο τι κι αν είμαι πάλι έξω στο φώς.Κεφάλαιο 11:15 Ευχές

Copyright © 2015 Ermis Eleutheriou. All rights reserved.Registered with the UK Copyright Service. Registration No: #284651447#

 

No comments:

Post a Comment