ΑΦΙΕΡΩΣΗ

ΑΦΙΕΡΩΣΗ

‘’Έρχονται στιγμές, σαν και αυτή τώρα που σκέφτομαι να μιλήσω. Να σας πώ
το δικό μου βίωμα, την δική μου πορεία, το δικό μου ταξίδι, το δικό μου δρόμο
και την δική μου καθημερινή μάχη. Άλλες
φορές πάλι σωπάω και σκέφτομαι, ποίος θα ενδιαφέρεται να διαβάσει την δική μου
ιστορία και στην τελική αν θα ωφελέσει σε κάτι.
Μήπως θα αλλάξω εγώ την κοινωνία; Ίσως να βάλω ένα ακόμη λιθαράκι, ποτέ
δεν ξέρεις...


Ως γνωστό, στην Ελληνική μυθολογία ο Ερμής ήτανε ο θεός της επικοινωνίας και αυτός
που μετάφερε τα μυνήματα. Θα μπορούσα να άφησω το δικό μου όνομα, αφού το
βιβλίο αναφέρετε στην ζωή μου, αλλά θέλω ο χαρακτήρας να έχει ένα συμβολικό
όνομα, έτσι με αυτο τον τρόπο να περναεί και ένα αισιόδοξο μύνημα. Γι αυτό τον
λόγο ονόμασα τον εαυτό μου Ερμή (μύνημα, επικοινωνία, αγγελιαφόρο), και το
επώνυμο μου Ελευθερίου (ελέυθερα, χωρίς φόβο για αλλαγή) κατά της ομοφοβίας
στην Κυπριακή και Ελληνική κοινωνία.

Η ιστορία που αφηγούμαι στίς πιο κάτω σελίδες είναι αληθινή, βιωματική και
διαδραματίζετε σε Κύπρο και Αγγλία. Αυτό το μπλόκ το αφιερώνω με όλη μου την
αγάπη, σε όλα τα παιδία που χάσανε την μάχη με την ομοφοβία.’’

Βενιζέλος Σωκράτους

Copyright © 2011-2017 Ermis Eleutheriou. All rights reserved.



Registered with the UK Copyright Service. Registration No: #284651447#


Saturday 24 January 2015

Κεφάλαιο1: Άφιξη CY 223



Κεφάλαιο1: Άφιξη CY 223


Φεβρουάριος 1980, Κύπρος

   Ένας νεαρός ετεροφυλόφιλος άνδρας , εκεί περίπου στο ένα ογδόντα, μελαχρινός με καστανά μάτια μπαίνει σαν σίφουνας μέσα στην αίθουσα αναμονής εκείνο το μοιριαίο βράδυ. Ακόμα φοράει την εργασιακή του φόρμα  αφού δεν είχε προλάβει να αλλάξει. Τον σηκώσαν άρων άρων από το εργοστάσιο που δουλεύει να τα αφήσει όλα και να τρέξει του είπαν στο τηλέφωνημα που είχε δεκτεί, αφού θα καταφθάσει από ώρα σε ώρα.
 

‘Ήρτεν;’ Ρώτησε λαχανιασμένος τους υπόλοιπους με το που τους βλέπει όλους μαζεμένους. ‘Ηρτεν; Άρκισα; Επρόλαβα;’ Ξαναρωτάει κοιτώντας το υπόλοιπο σόι.  ‘Μιλάτε. Πείτε μου κάτι.’

 ‘Όι ακόμα γιέ μου, περιμένουμε’ του λέει ο πεθερός του και προσπαθεί να τον ηρεμήσει, κτυπώντας του απαλά τον ώμο.

  Στην αίθουσα αναμονής, υπήρχουν  πολλές οικογένειες που περιμένουνε αγαπημένα τους πρόσωπα. Παππούδες , περιμένουνε το παιδί του παιδιού τους. Θείες, περιμένουνε το παιδί της αδελφής τους. Αδέλφια, περιμένουνε το αδέλφι τους. Όλοι περιμένουνε κάποιον και αναμένουνε με μεγάλη αγωνία, χαρά μα πάνω από όλα με πάρα πολλή αγάπη να μας καλωσορίσουνε.

  Το ίδιο και η δικιά μου οικογένεια.  Όλοι είναι εκεί,στην αίθουσα αναμονής, αναμένοντας εμένα να καταφθάσω. Ο πατέρας μου , οι παππούδες μου, οι γιαγιάδες μου, οι θείες μου ,οι θείοι μου, όλοι τους είναι εκεί πλήν της μητέρας μου. Με περιμένουνε με μεγάλη αγωνία, μα πάνω από όλα, με πάρα πολλή αγάπη αναμένουν την δικιά μου άφιξη. Περιμένανε την άφιξή μου για τις 29 του μήνα, αλλά τελευταία στιγμή άλλαξα γνώμη και αποφάσισα να έρθω μια εβδομάδα γρηγορότερα. Έτσι άλλαξα το εισιτήριό μου.   

   Σάββατο βράδυ και το φεγγάρι σχεδόν μεσούρανα στο νυχτερινό ουρανό της Μεγαλονήσου και εγώ επιτέλους μετά από κάποιες καθυστερήσεις φτάνω  στις επτά και πενηνταδύο πρώτα λεπτά. Περνώ από τον προκαθορισμένο έλεχο αφίξεων και αφού όλα δείχνουνε φυσιολογικά, μου περνάνε στο καρπό μου το μπλε βραχιολάκι που πάνω αναγράφει ‘Αγόρι Ελευθερίου’ και με τοποθετούνε στο βρεφικό θάλαμο.

   Την άλλη ημέρα με παίρνει μια νοσοκόμα αγκαλιά μέσα στο ολόσωμο κίντρινο μάλλινο φορμάκι που μου είχε φορέσει και με μεταφέρει στο δωμάτιο που βρίσκεται η μητέρα μου.

 ‘Να σας ζήσει ο γιός σας!’ της λέει χαμογελαστή καθώς με παραδίνει στα χέρια της.

 Η μητέρα μου με βάζει στη ζεστή αγκαλιά της, και με κοιτάει συγκινημένη. Οι πόνοι της καισαρικής τομής πλέον είναι δευτερεύοντες στο μυαλό της , με το που νιώθει την ενέργεια μου επάνω της. Δίπλα της βρίσκεται ο πατέρας μου, που συγκινημένος σκύβει και μου δίνει ένα φιλί στο μάγουλο. Πιο πέρα το υπόλοιπο σόι.  Παππούδες, γιαγιάδες, θείες και θείοι.   

 Πρώτο παιδί στην οικογένεια και πρώτο εγγόνι στο σόι της μητέρας μου, που γεννιέται στην Κύπρο, οπότε ήταν αναπόφευκτο ότι θα έφερνα πολλή χαρά και θετική ενέργεια μαζί μου, στις αποσκευές μου.

   Όλοι με σφίγγουνε στην αγκαλιά τους, ο ένας μετά τον άλλο, μες την τρελή χαρά και κάνανε τα δικά τους όνειρα για εμένα. Δεν τους απασχολεί το γεγονός αν έχω γεννηθεί με γαλανά ή με καστανά μάτια, δεν τους απασχολεί το γεγονός αν έχω γεννηθεί δεξιόχειρας ή αριστερόχειρας και είμαι σίγουρος δεν τους απασχολεί το γεγονός αν έχω γεννηθεί ετεροφυλόφιλος ή ομοφυλόφιλος.

   ‘Γερό μωρό να είναι και ό,τι να είναι!’ λένε όλοι.
 

Μάιος 2014, Κύπρος

   ‘Μα πού έχει πάει η βαλίτσα μου τελοσπάντων...’ αναρωτιέμαι καθώς στέκομαι προς τον κυλιόμενο διάδρομο στην αίθουσα παραλαβής αποσκευών στο αεροδρόμιο  Λάρνακας. Έχουνε  φύγει όλοι οι συνεπιβάτες μου, έχει αδειάσει σχεδόν ο κυλιόμενος διάδρομος από βαλίτσες και πουθενά η μαύρη μου βαλίτσα με το χαρακτηριστικό ανάγλυφο ‘London Rocks’. ‘Λες να την πήρε άλλος καταλάθος ; ’ Σκέφτομαι καθώς κοιτάω το κινητό μου μπας και έχω αναπάντητη κλήση.

   Τρία χρόνια μετά από εκείνη τη σημαδιακή Παρασκευή και δεκατρείς που κατέβηκα με το πρώτο αεροπλάνο άρων άρων στην Κύπρο από Λονδίνο και δεν έχω μετανιώσει ούτε για ένα λεπτό για αυτό που έκανα τότε.   Δεν ξέρω για εσάς, αλλά πλέον είμαι πεπεισμένος πώς όταν το σύμπαν σου δείχνει τα σημάδια εσύ απλά ακολουθάς με βάση το ένστικτό  σου.

   ‘Πλάκα θα έχει να την πήρε άλλος τη βαλίτσα’ σκέφτομαι , ‘ελπίζω τουλάχιστον να μην  είναι ομοφοβικός γιατί με το που θα την ανοίξει, θα αντικρίσει την αγαπημένη μου κόκκινη φανέλα της Stonewall με το χαρακτηριστικό ‘Some people are gay. Get over it! Θα πάθει κρίση’’ λέω στον εαυτό μου σιωπηλά καθώς χαμογελάω.  

   Δύο μήνες πριν και μαθαίνω με μεγάλη μου χαρά πως στις 31 Μαίου θα γίνει το πρώτο φεστιβάλ υπερηφάνειας σε κυπριακό έδαφος! Το πρώτο Gay Pride ένα τόσο σημαντικό γεγονός για την Κύπρο μας αλλά και για εμένα προσωπικά. Κι μέσα σε όλα αυτά  μια εβδομάδα πρίν το 1st Cyprus Gay Pride θα είναι το Class Reunion  (Σχολική συνεστίαση)  του σχολείου μου και αυτό εντελώς τυχαία να συμπίπτει με την παγκόσμια ημέρα κατά της ομοφοβίας.

‘Πόσο πιο ξεκάθαρα να σου το φωνάξει το σύμπαν φίλε μου, ότι τον Μαίο πρέπει να βρίσκεσαι στην Κύπρο’ λέω στον εαυτό μου σιωπηλά, κάνοντας την μια σκέψη μετά την άλλη γεμάτος αισιοδοξία.

  Δεν προλαβαίνω να τελειώσω τη σκέψη μου και ξεπροβάλλει μπροστά μου η βαλίτσα μου. ‘Α να την επιτέλους’  λέω με το που την αντικρίζω, την πιάνω και προχωράω.

   Μάιος κι το αεροδρόμιο έχει γεμίσει από αφίξεις φοιτητών από Ελλάδα, Αγγλία καθώς και άλλες Ευρωπαικές  χώρες.  Καθώς προχωράω προς την έξοδο αφίξεων με τη βαλίτσα στο χέρι,  βλέπω όλο αυτό το πλήθος οικογενειών που περιμένει στην αίθουσα αναμονής τα δικά τους αγαπημένα πρόσωπα. Χάνομαι για λίγο στις σκέψεις μου και αναρωτιέμαι αν οι παππούδες περιμένουνε τον αριστερόχειρα , ετεροφυλόφιλο με καστανά μάτια εγγονό τους, αν οι θείες περιμένουνε το δεξιόχειρα, ετεροφυλόφιλο με γαλανά μάτια ανιψιό τους, αν τα αδέλφια περιμένουνε τη δεξιόχειρη, ομοφυλόφιλη με γαλανά μάτια αδελφή τους. Πάντος ο δικός μου πατέρας σίγουρα πλέον περιμένει απλά το γιό του και  είναι πολύ περήφανος για αυτόν.

‘Ερμή καλοσώρισες’ μου λεεί ο πατέρας μου καθώς τον πλησιάζω με την βαλίτσα στο χέρι. Με αγκαλιάζει και μου δίνει ένα φιλί στο μάγουλο χαμογελώντας.

‘Γεια σου παπά’ λέω καθώς τον αγκαλιάζω.  ‘Τι κάμνεις όλα καλά;’ Ρωτάω.

‘Μια χαρά είμαστε ούλοι μας γιέ μου. Ήταν καλή η πτήση σου εσένα; Εν τζαι εζαλίστηκες όπως την άλλη φορά , είσαι καλά ένεν;’ Με ρωτάει καθώς προχωράμε προς το αυτοκίνητο στο προαύλιο του αεροδρομίου.

‘Ναι ρε παπά μια χαρά ευτυχώς’ του απαντάω. ‘Τζαι να ζαλιζόμουνα εν πειράζει αξίζει τον κόπο, τουτήν την φορά εν υπήρχε περίπτωση να μην έρτω Κύπρο με το πρώτο Gay Pride σε λίες μέρες στη Λευκωσία. Ξέρεις πόσο σημαντικό είναι για εμένα τούτο;’ Του λέω.

‘Ναι ξέρω το , αλλά πρόσεχε, εβουήξαν οι τηλεοράσεις τον τελευταίο καιρό τζαι ελπίζω να μην έσιει φασαρίες’ μου λέει προβληματισμένος.

‘Ρε παπά εν τζαι να ζούμε με το φόβο, εγώ εννά πάω τζαι εννά βάλω τζαι την φανέλα μου που φορώ όταν πάω στο Gay Pride του Λονδίνου. Ξέρεις είδες την, τούτη την κότσιννη που έφερα τζαι την άλλη φορά που γράφει ‘Κάποια άτομα είναι ομοφυλόφιλα. Ξεπεράστε το!’ λέω περήφανος.

‘Ερμή ξέρω πόσο σημαντικό είναι για εσένα τούτο τζαι συμφωνώ’ κάνει μια παύση και συνεχίζοντας μου λέει με σοβαρό ύφος ‘Απλά λέω να προσέχετε’.

‘Ναι ρε παπά τζαι την άλλη φορά που επήα στην Ελίτα, πριν τρία χρόνια, πάλι υπήρχε ο φόβος αλλά ετόλμησα το τζαι είδες πως εφκήκε σε καλό για ούλλους μας τζαι εβοήθησα τζαι άλλο κόσμο. Τζαι τούτην την φορά εννά το τολμήσουμε, τζαι εν οργανωμένα θα είμαστε πολλοί, είμαι αισιόδοξος. Άσε τζαι του χρόνου θα σας πάρω να πάμε οικογενειακώς! Φέτος είναι η πρώτη φορά αλλά του χρόνου θα πάμε ούλλοι!’ λέω ενθουσιασμένος και του κλείνω το μάτι και παράλληλα κλείνω και την πόρτα του αυτοκινήτου.

  Ο πατέρας μου μου χαμογελάει με νόημα και βάζει μπρος το αμάξι.  Καθώς απομακρυνόμαστε από το Διεθνή Αερολιμένα Λάρνακας, κοιτάω όλο αυτό το πλήθος οικογενειών και σκέφτομαι τι να περνάει άραγε μέσα από το μυαλό όλων αυτών που περιμένουν στην αίθουσα αναμονής τα δικά τους αγαπημένα πρόσωπα.  Θέλω απλά να πιστεύω πως το μόνο που τους απασχολεί είναι να φτάσουνε καλά , να τους καλωσορίσουνε και να τους σφίξουνε στην αγκαλιά τους. Όπως τότε, στην πρώτη μας άφιξη σε Κυπριακό έδαφος.





Copyright © 2015 Ermis Eleutheriou. All rights reserved.Registered with the UK Copyright Service. Registration No: #284651447#

No comments:

Post a Comment