ΑΦΙΕΡΩΣΗ

ΑΦΙΕΡΩΣΗ

‘’Έρχονται στιγμές, σαν και αυτή τώρα που σκέφτομαι να μιλήσω. Να σας πώ
το δικό μου βίωμα, την δική μου πορεία, το δικό μου ταξίδι, το δικό μου δρόμο
και την δική μου καθημερινή μάχη. Άλλες
φορές πάλι σωπάω και σκέφτομαι, ποίος θα ενδιαφέρεται να διαβάσει την δική μου
ιστορία και στην τελική αν θα ωφελέσει σε κάτι.
Μήπως θα αλλάξω εγώ την κοινωνία; Ίσως να βάλω ένα ακόμη λιθαράκι, ποτέ
δεν ξέρεις...


Ως γνωστό, στην Ελληνική μυθολογία ο Ερμής ήτανε ο θεός της επικοινωνίας και αυτός
που μετάφερε τα μυνήματα. Θα μπορούσα να άφησω το δικό μου όνομα, αφού το
βιβλίο αναφέρετε στην ζωή μου, αλλά θέλω ο χαρακτήρας να έχει ένα συμβολικό
όνομα, έτσι με αυτο τον τρόπο να περναεί και ένα αισιόδοξο μύνημα. Γι αυτό τον
λόγο ονόμασα τον εαυτό μου Ερμή (μύνημα, επικοινωνία, αγγελιαφόρο), και το
επώνυμο μου Ελευθερίου (ελέυθερα, χωρίς φόβο για αλλαγή) κατά της ομοφοβίας
στην Κυπριακή και Ελληνική κοινωνία.

Η ιστορία που αφηγούμαι στίς πιο κάτω σελίδες είναι αληθινή, βιωματική και
διαδραματίζετε σε Κύπρο και Αγγλία. Αυτό το μπλόκ το αφιερώνω με όλη μου την
αγάπη, σε όλα τα παιδία που χάσανε την μάχη με την ομοφοβία.’’

Βενιζέλος Σωκράτους

Copyright © 2011-2017 Ermis Eleutheriou. All rights reserved.



Registered with the UK Copyright Service. Registration No: #284651447#


Saturday 24 January 2015

Κεφάλαιο 8: Στολές & Ετικέτες

Κεφάλαιο 8: Στολές & Ετικέτες

   Καλοκαίρι 2002, Κύπρος

   Από μικρό παιδί θυμάμαι όλους τους μεγαλύτερους μου να μιλάνε με τόσο ενθουσιασμό και προσμονή για αυτές τις έντεκα ημέρες του χρόνου που ο κάθε άνθρωπος μπορέι να εκφραστεί ελέυθερα. Ακόμα έρχονται μέσα στο μυαλό μου τα λόγια των γονιών μου να μου λένε ‘Ερμή μου μπορέις να ντυθείς ότι θές, μπορείς να είσαι ότι σε εκφράζει’. Τότε και εγώ με το αθώο μου παιδικό μυαλό αναρωτιώμουνα γιατί να μην μπορώ να είμαι ολόχρονα αυτό που με εκφράζει;  Τι το κακό με αυτό δηλαδή; Ποιόν θα ενοχλήσω; Μια απλή παιδική ερώτηση όπως όλες τις αλλές τόσες αθώες ερωτήσεις που κάνουνε τα παιδία και κρύβουνε μεγάλες αλήθειες από πίσω...

      Ως παιδί έχω φορέσει αρκετές στολές με την θέληση μου. Όπως την στολή του κλόουν, του μπαπαστρούμφ, του τσαγκάρη και του γίγαντα. Στην πορεία των χρόνων όμως ως έφηβος και ως ενήλικας άρχισα να εξαναγκάζω τον εαυτό μου να φοράει πολλές στολές με τα βίας, από φόβο μήπως φάω κόκκινη κάρτα αν αφήσω να εκτεθεί η μονοδικότητα μου και έτσι βρεθώ ξαφνικά στον πάγκο πριν τελείωσει το παιχνίδι της ζωής μου. Όπως και εγώ έτσι και όλοι οι άνθρωποι είναι μοναδικοί, μοναδικές προσωπικότητες με το κάθε άτομο να κουβαλάει το δικό του χάρισμα.  Φαντάζεστε πόσο βαρετή θα ήταν η καρναβαλίστικη παρέλαση αν όλοι όσοι λάμβανανε μέρος ήτανε όλοι εμφανισιακά οι ίδιοι; Αν όλοι φορούσανε την ίδια στολή;

   Δεν θα ξεχάσω την περίοδο της ζωής μου, εκεί γύρω στα εικοσιδύο τότε που απόφασισα δειλά δειλά να πετάξω την στολή και να αρχίσω να εκφράζομαι.  Μετά  από εκείνο το μοιραίο βράδυ μέσα σε εκείνο το φθηνό ξενοδοχείο μέσα στην ‘ντουλάπα μου’ κάτι ταρακούνηθηκε, κάτι μου αποκαλύφθηκε, κάτι με σόκαρε.  Ήταν η  αλήθεια για την σεξουαλικικότητα μου, αυτή η αλήθεια που όπως κατάλαβα μεταγενέστερα εγώ δεν ήμουνα έτοιμος ακόμα να την αποδεχτώ . Δεν ξέρω τι με ώθησε, πές το ένστικτο, πές το βαρέθηκα την καταπίεση και ίσως  να άρχισα να ωριμάζω σιγά σιγά ή απλά η αντίδραση στις προσδοκίες του περίγυρου.  Έτσι άρχισα τις έντονες αλλάγες στην εικόνα μου... και παράλληλα στις αμέτρητες ‘’ντουλάπες μου’’.

  Τι είναι ‘η ντουλάπα’ θα αναρωτίεστε κάποιοι;  Έτσι απλά να σας ενημερώσω ότι η δική μου ντουλάπα ήτανε κυπριακής κατασκεύης και δεν ήτανε μια, αλλά πολλές!  Μια ντουλάπα για το σπίτι , μια για το σχολείο , μια για το κολλέγιο, μια για τον στρατό, μια για το γυμναστήριο, μια για τους συγγενείς, μια για τους φίλους και μια για τα ρούχα μου.

    Πολλά βράδια δεν μπορούσα να κοιμηθώ από φόβο μήπως ξέχασα κάποια από τις ντουλάπες μου μισάνοιχτη.  Μόναχα στην ιδέα αυτή, κρύος ιδρώτας με έλουζε. Δεν ξέρω αν σας έχει συμβεί; Ως συνήθως, θα έβγαινα στα γρήγορα από την μια ντουλάπα και θα έμπαινα στην άλλη. Φυσικά, πάντα θα κλείδωνα την προηγούμενη ντουλάπα και θα την σφράγιζα διπλά και τριπλά με κερί μέχρι που να ξαναεπιστρέψω πίσω. Με αποτέλεσμα στα πολλά τα χρόνια και με τις πολλές ντουλάπες που είχα δημιουργήσει για τον εαυτό μου κάπου με έχασα... Κάπου είχα αφήσει ξεχασμένα και κλειδωμένα σημαντικά κομμάτια του εαυτού μου και όλο αυτό που έιχε απομείνει έξω από τις ντουλάπες ήτανε απλά το αποδεχτό περιτύλιγμα στην κυπριακή κοινωνία.  Η αποδεχτή στολή! Βαρέθηκα να το ακούω αυτό πλέον!  Λες και αυτό που μετράει δεν είναι το δώρο της ζωής αλλά το περιτύλιγμα με το οποίο σου στέλνει το δώρο η ζωή.

      Όσο περνούσανε τα χρόνια και ειδικά από τον στρατό και μετέπειτα η διαδικασία αναγνώρησης γινότανε όλο και πιο δύσκολη.  Κάθε φόρα που κοίταζα το είδωλο μου στον καθρέφτη ένιωθα σαν την κακιά μητριά της Χιονάτης που ρωτούσε τον καθρέφτη....

¨ Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου στον τοίχο πάνω τώρα, πές μου μοίαζω εγώ με ομοφυλόφιλο σε αυτή την ομοφοβική χώρα;¨

   Λίγο η ομοφοβία που δέχόμουνα από τους συμμαθητές μου , λίγο τα σχόλια τα ομοφοβικά που άκουγα από τον οικογενειακό περίγυρο μου, λίγο η κυπριακή ομοφοβική κοινωνία , λίγο τα ομοφοβικά βασαναστήρια του στρατού και όλο αυτό έδωσε τροφή στο να μεγαλώσει μέσα μου το τέρας. Τι είναι το τέρας θα αναρωτιέστε. Θα σας το αποκαλύψω όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή. Προς το παρόν να σας πώ ότι το τέρας, πιστέυω είναι το πιο επώδυνο από όλα, θέλει πολύ δουλεία για να πεθάνει και να το βγάλεις έξω από την ντουλάπα του. Θα έλεγα είναι η πιο δύσκολη από όλες τις άλλες, αλλά είναι εφικτό το άνοιγμα της, απλά θέλει ελπίδα, κουράγιο, σωστή ενημέρωση και αντιμετώπιση του φόβου. Αλλά όπως  έχω πει και πιο πάνω τότε δεν ήμουνα έτοιμος ακόμη για να αποδεχτώ  την αλήθεια, αφού το τέρας σαν μια κακιά μητριά με κρατούσε εγκλωβισμένο μπροστά σε ένα καθρέφτη, μπροστά σε ένα είδωλο με κατακριτέα ετικέτα  . Ήτανε όμως  η πρώτη κίνηση...

    Για αρχή πέταξα από πάνω μου εικοσιτρία κιλά , άρχισα να γυμνάζομαι και φυσικά ανανέωσα όλη μου την ντουλάπα σε μια απόπειρα να την ανοίξω σιγά σιγά και να αφήσω να φανεί λίγο το δεκάχρονο εκείνο αγοράκι, που ξέχασα μέσα κλειδωμένο εδώ και πολλά χρόνια.  Τότε εκείνο το καλοκαίρι ήρθε με την εμφανισιακή αλλαγή, για κάποια φεγγάρια και το μόντελινκ και φυσικά και πάλι η ομοφοβία! Λες και την μαγνήτιζα από παντού!  Στο κολλέγιο, στο φιλικό και οικογενειακό περιβάλλον, λές και είχα μια κεράια όπου η συχνότητα που έπιανε ήτανε μονάχα  για ομοφοβικούς.  Σίγουρα οι πρώτες εμφανισιακές αλλαγές, τουλάχιστον, πού είχα κάνει και που απόκλιναν από την παραδοσιακή στολή του ‘άνδρα του βαρετού’ κατακρίθηκαν από τους πιο πολλούς σε μεγάλα ποσοστά.  Θυμάμαι είχα κάνει ξανθές αντάβιες και  ιοθέτησα ένα πιο trendy look! Αλλά ένιωθα υπέροχα! Το τι άκουσαν τα αυτία μου δεν λέγετε. Όλα τα κλασικά ομοφοβικά σχόλια, εννοείτε. Λές και ο άνδρας για να είναι άνδρας πρέπει να έιναι ‘βαρετός και ασήκωτος’, δεν το σκέφτηκα να βάλω μια πανοπλία άλλα δεν ήμουνα και  πολύ στο military look τότε.

   Στις απόκριες όπως και αν ντυθείς, ότι παράξενα πολύχρωμα ‘ανδρικά’ ή ‘γυναικία’ ρούχα και αν φορέσεις, ότι κόψιμο, χτένισμα και χρώμα μαλλίων αν έχεις κάνει, ότι εθνικότητα και αν είσαι, ότι σωματότυπος ανθρώπου και αν είσαι, κανείς μα κανείς δεν θα σε κρίνει, κανείς δεν θα σου κολλήσει μια κακή ετικέτα αφού όποια στολή και αν επιλέξεις να φορέσεις απλά παίζεις ένα ρόλο, γιατί έτσι ‘το έχει το έθιμο’. Ο καθένας από εμάς βγάζει τον καταπιεσμένο του εαυτό έξω μια γρήγορη βόλτα, για  κάποιες μέρες να αναπνέυσει και έπειτα πάλι πίσω στις στολές. Αυτές τις στολές που σου επιβάλλει η κοινωνία, αυτές τις στολές που στις μέρες που ζούμε είναι Must για να είσαι αποδεκτός και έτσι να αποφύγεις την επικόληση μιας κακής ετικέτας.

    Το πόσο πληγωνόμουνα μέσα μου τότε με όλα αυτα που άκουγα και με τις κοροιδευτικές εκφράσεις προσώπων που έβλεπα η καρδιά μου το γνωρίζει αλλά αυτό με έκφραζε τότε έτσι κι αυτό έβγαζα προς τα έξω και αυτό με έκανε χαρούμενο. Ένιωθα ο εαυτός μου. Φυσικά αυτό δεν κράτησε για πολύ, μονάχα για κανένα χρόνο γιατί έπειτα επανέφερα ξανά τον εαυτό μου στις αποδέκτες στολές για να έχω μια αποδεκτή ετικέτα. Γιατί το τέρας που είχε εγκλωβιστεί μέσα μου δυναμώθηκε ακόμη πιο πολύ από τα νέα ομοφοβικά σχόλια της καινούριας μου αλλαγής . Φυσικά μετά από αυτό κλειδαμπαρώθηκα ξανά στην ντουλάπα μου για τα καλά , κατέβασα τα ρολά τα έβαψα όλα μάυρα και ήρθαν τα τρία χρόνια της μεγάλης κατάθληψης όπως αποκαλώ.Κεφάλαιο 9:Μάυρος Ήλιος

Copyright © 2015 Ermis Eleutheriou. All rights reserved.Registered with the UK Copyright Service. Registration No: #284651447#

No comments:

Post a Comment