Κεφάλαιο 14: Deja vu

Κεφάλαιο 14: Deja vu

  Άυγουστος 2009, Λονδίνο     

  Αυτοπεποίθηση. Τη ωραία λέξη! Αναρωτιώμουνα που την πουλούσανε για να πήγαινα να αγόραζα λίγη , αφού  η  κυπριακή κοινωνία με τα πιστεύω της, μου την είχε ισοπεδώσει εντελώς τότε στα εφηβικά μου χρόνια. Δεν υπήρχε ίχνος αυτοπεποίθησης μέσα μου, άλλο το τη άφηνα να βγει προς τα έξω, άλλο το τη μάσκα φόραγα. Αφού με τα χρόνια και ωριμάζωντας σιγά σιγά κατάλαβα πως, για να επιβιώσεις σε μια τέτοια κοινωνία πρέπει να βάζεις μια μάσκα. Έτσι παρά αυτοπεποιθηση αγόρασα μάσκα, μου ήρθε πιο οικονομική. Η μάσκα της επιτυχίας!  Παράλληλα, κάνοντας το πτυχίο που θα μου έδεινε status και χρήμα, που αναζητούσα με μανία για να τονώσω την ισοπεδωμένη μου αυτοπεποίθηση , πήσμωσα και βρήκα δουλεία σε μία από της καλύτερες επενδυτικές εταιρείες, στην καρδιά της οικονομίας του Λονδίνου. Δεν λέω, το είχα! Είχα την γνώση, ήμουνα πολύ καλός και στα interviews είχα βλέπετε μάθει να πάιζω θέατρο από έφηβος, να φοράω μάσκες και να δείχνω άλλος.  Έτσι πήρα την δουλεία με το σπαθί μου! Χωρίς κανένα μέσο, μιας και μιλάμε για Λονδίνο, μην ξεχνιώμαστε..

  Κάθε φορά που κατέβαινα Κύπρο για διακοπές τα Χριστούγγενα με την μάσκα της επιτυχίας, ένιωθα την επιβαιβέωση στα λόγια, στα μάτια, όλων εκείνων που τότε που άρχισα στις πρώτες εμφανισιακές αλλαγές πίσω στην Κύπρο, με την ομοφοβία τους με πλήγωσαν.  Ένιωθα ότι με την επιβαιβέωση τους  έπαιρνα αξία! Τελικά όμως η επιτυχία δεν φέρνει την ευτυχία και σύγουρα όχι την ουσιαστική αυτοπεποίθηση.  Αυτό θα το μάθαινα κάποια χρόνια αργότερα.

    Οι καθηγητές στο σχολείο μας λέγανε πώς η σχολική κοινωνία, είναι μια μικρογραφεία της κοινωνίας έξω.  Τελικά έιχανε τόσο δίκαιο... δυστηχώς αυτό το έμαθα με τον πιο σκληρό τρόπο στον τόπο εργασίας μου. Η ομοφοβία τελικά έμελε να με ακολουθήσει ακόμι και εκεί...

  Ίσως είναι άυτο που έχω πεί και πιο πριν, λές και την μαγνήτιζα πάνω μου , ήμουνα ακόμα συντονισμένος στην συχνότητα της. Τι κι αν βρισκόμουνα στην χώρα της Νάρνιας και αν εδώ και τέσσερα χρόνια είχα ανακαλύψει σποραδικά τον έρωτα μέσα από διάφορα πρόσωπα, την εμφανισιακή επιβαιβέωση, το σέξ, κάτι υπήρχε πάνω μου που την τραβούσε προς εμένα. Στην τελική κατάλαβα, πως αυτό που μαγνήτιζε την ομοφοβία δεν ήτανε κάτι επάνω μου ή στην εξωτερκή μου εμφάνιση ή κάτι στον τρόπο έκφρασης μου τόσο,  όσο πιο πολύ  κάτι πιο εσωτερικό κάτι πιο βαθύ. Ήτανε το τέρας.  Το ενδιαφέρον ήτανε πως όλη η ομοφοβιά που είχα δεκτεί στο σχολείο αλλά και στον στρατό, κατα κάποιο μαγικό τρόπο, η ψυχολόγος το αποκάλεσε άμυνα, το μυαλό μου τα έιχε διαγράψει όλα.  Δεν θυμόμουνα τίποτα απολύτως από εκείνα τα χρόνια! Είχα μονάχα όμορφες αναμνήσεις.  Το μυαλό μου μάλλον δεν τα είχε διαγράψει, για να είμαι πιο ακριβής απλά τα είχε περάσει στο υποσυνήδητο, τα είχε καταπιέσει και απλά περιμένε την κατάλληλη ευκαιρία να τα φέρει και πάλι στην επιφάνεια. Όπως και άρχισε να γίνετε σιγά σιγά....εκείνο το καλοκαίρι του 2009.

   Με το τέλειο σκηνικό να έχει στηθεί γύρω μου και με εμένα πρωταγωνιστή, το Deja vu ήτανε απλά αναπόφευκτο να μην συμβεί! Σε ένα ανδροκρατούμενο περιβάλλον με macho συναδέλφους και με ένα manager μουσουλμάνο φανατικά ομοφοβικό, με καθημερινά ομοφοβικά σχόλια και μορφασμούς, φορώντας όλοι μια ‘στολή’ γκρίζου παντελονιού με άσπρα πουκάμισα , να καθόμαστε στα εργασιακά μας ‘θρανία’,  άρχισανε να ανεβαίνουνε στην επιφάνεια οι ξεχασμένες σχολικές αναμνήσεις μαζί και τα στρατιωτικά βασανιστήρια! Έιχα πάθει ένα σόκ! Αφού ενώ βρισκόμουνα στο Λονδίνο του 2009 τα καταπιεσμένα συναισθήματα ντροπής, θλίψης,μίσους του παρελθόντος με είχανε περυτριγυρήσει στον εργασιακό χώρο και εγώ ένιωθα απλά να πνήγομαι. Ήμουνα για ακόμα μια φορά στο έλεος της ομοφοβίας!   Στο εργασιακό μου περιβάλλον ποτέ δεν είχα αφήσει να φανεί κάτι για την προσωπική μου ζωή και απλά φόραγα την μάσκα μου αλλά μέσα μου ήμουνα άδειος απο αγάπη.  Μέσα μου απλά υπήρχε το τέρας που περίμενε την κατάλληλη ευκαιρία να ξυπνήσει και να μου δέιξει την δύναμη του και πάλι όπως τότε που άρχισα στις εμφανισιακές αλλαγές πίσω στην Κύπρο και η ομοφοβία έκανε και πάλι την εμφάνιση της στην ζωή μου. Αυτή την φορά όμως ξύπνησε για τα καλά μέσα από τον λίθαργο των τεσσάρων χρόνων του και ξύπνησε έτοιμο να με κατασπαράξει με μανία!  Όταν γύρναγα στο σπίτι μου μετά την δουλειά, ήμουνα μέσα σε ένα δωματίο, μόνος με το τέρας αβοήθητος  και εγώ απλά αγνοούσα την ύπαρξη του όπως και τότε.

    Ξαφνικά τα πρωινά άρχισα να δυσκολέυομαι να ετοιμαστώ για το γραφέιο. Κάθε φορά που φόραγα το λευκό μου φρεσκοσιδερομένο πουκάμισο με το γκρίζο παντελόνι του κουστουμιού μου δεν μπορούσα να αναπνέυσω! Στεκόμουνα μπροστά στον ολόσωμο καθρέφτη και έβλεπα κάτι παραμωρφομένο, κατί που δεν ήμουνα εγώ. Άρχισα να δυσκολέομαι να με αναγνωρίσω , απλά ένιωθα απέρνατο μίσος, θυμό, ντροπή και αηδία και όλα αυτά αντανακλώντουσαν στο είδωλο μου στον καθρέφτη. Όλα αυτά ήταν τα σημάδια ότι το τέρας είχε ξυπνήσει...

   Αυτή την φορά αναζήτησα επαγγελματική βοήθεια και για πολύ καλή μου τύχη έδωσα πάνω σε Ελληνίδα ψυχολόγο και μάλιστα πάρα πολύ καλή.  Άρχισαμε δειλά δειλά την θεραπεία και άρχισα να βρίσκομαι αντιμέτωπος με το παρελθόν και τους δαίμονες μου. Στην αρχή, δεν θα σας το κρύψω, πόνεσε πάρα πολύ! Αυτή είναι η αλήθεια! Στα πρώτα ραντεβού ήτανε λές και ήμουνα εγώ μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο που απλά αγνοούσα την ύπαρξη του τέρατος, αλλά άρχισα σιγά σιγά να βλέπω τα σημάδια του. Η ψυχολόγος στην αρχή άναψε ένα κερί και άρχισα να βλέπω το τέρας εκεί μες το σκοτάδι και αυτό πόνεσε, πόνεσε πάρα πολύ... Αλλά σιγά σιγά όσο πιο πολύ φώς έριχνε η ψυχολόγος μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο που έιχα κλείσει εγώ τον εαυτό μου με το τέρας τόσα χρόνια τόσο και πιο πολύ έχανε αυτό την δύναμη του. Κεφάλαιο 15:Αντιμέτωπος με το τέρας

Copyright © 2015 Ermis Eleutheriou. All rights reserved.Registered with the UK Copyright Service. Registration No: #284651447#