ΑΦΙΕΡΩΣΗ

ΑΦΙΕΡΩΣΗ

‘’Έρχονται στιγμές, σαν και αυτή τώρα που σκέφτομαι να μιλήσω. Να σας πώ
το δικό μου βίωμα, την δική μου πορεία, το δικό μου ταξίδι, το δικό μου δρόμο
και την δική μου καθημερινή μάχη. Άλλες
φορές πάλι σωπάω και σκέφτομαι, ποίος θα ενδιαφέρεται να διαβάσει την δική μου
ιστορία και στην τελική αν θα ωφελέσει σε κάτι.
Μήπως θα αλλάξω εγώ την κοινωνία; Ίσως να βάλω ένα ακόμη λιθαράκι, ποτέ
δεν ξέρεις...


Ως γνωστό, στην Ελληνική μυθολογία ο Ερμής ήτανε ο θεός της επικοινωνίας και αυτός
που μετάφερε τα μυνήματα. Θα μπορούσα να άφησω το δικό μου όνομα, αφού το
βιβλίο αναφέρετε στην ζωή μου, αλλά θέλω ο χαρακτήρας να έχει ένα συμβολικό
όνομα, έτσι με αυτο τον τρόπο να περναεί και ένα αισιόδοξο μύνημα. Γι αυτό τον
λόγο ονόμασα τον εαυτό μου Ερμή (μύνημα, επικοινωνία, αγγελιαφόρο), και το
επώνυμο μου Ελευθερίου (ελέυθερα, χωρίς φόβο για αλλαγή) κατά της ομοφοβίας
στην Κυπριακή και Ελληνική κοινωνία.

Η ιστορία που αφηγούμαι στίς πιο κάτω σελίδες είναι αληθινή, βιωματική και
διαδραματίζετε σε Κύπρο και Αγγλία. Αυτό το μπλόκ το αφιερώνω με όλη μου την
αγάπη, σε όλα τα παιδία που χάσανε την μάχη με την ομοφοβία.’’

Βενιζέλος Σωκράτους

Copyright © 2011-2017 Ermis Eleutheriou. All rights reserved.



Registered with the UK Copyright Service. Registration No: #284651447#


Wednesday 21 January 2015

Πρόλογος : Λίγο πριν το τέλος



 
 
Πρόλογος: Λίγο πριν το τέλος

Μάρτιος 1994, Κύπρος

Μισάωρο διάλειμμα. Τριάντα λεπτά αποχής από την ομοφοβική αρένα και εγώ με την μοναξία μου συντροφιά, κάθομαι στο σιδερένιο γκρί παγκάκι σε μια απόμερη γωνία μέσα στην σχολική αυλή, πιστός στο καθημερινό μας ραντεβού. Τρώω το σάντουιτς μου, που με αγάπη μου έχει φτιάξει η μητέρα μου πριν λίγες ώρες και το έχει τοποθετήσει στην σχολική μου σάκα μέσα στην λευκή χαρτοπετσέτα. Το μασουλάω μηχανικά και αργά καθώς προσπαθώ να ηρεμήσω και να ξεχαστώ μέχρι το επόμενο ομοφοβικό επεισόδιο, μακριά από τους συμμαθητές μου και την σχολική αίθουσα. Ο ουρανός, κατάμαυρος ετοιμάζετε να βρέξει το σχολικό πλακόστρωτο με τις τελευτάιες βροχές του Μαρτίου και έτσι να δώσει την σκυτάλη στην Άνοιξη. Είμαι χαμένος στις σκέψεις μου, που για μια ακόμη φορά είναι κατάμαυρες κι αυτές σαν τον αγριαμένο μάυρο ουρανό. Το εφηβικό μου μυαλό μου παίζει παιχνίδια, το έχει κυριέυσει θωλούρα που δεν λέει να ξεδιαλύνει και με την απόγνωση σύμμαχο γράφουνε τα δικά τους σκοτεινά σενάρια για την ζωή μου. Με το βλέμα μου στο κενό ταξιδέυω σε άλλους κόσμους για λίγα λεπτά μα ξαφνικά το άκουσμα του σχολικού κουδουνιού, για την σήμανση της λήξης του διάλειμματος, με επαναφέρει στην δική μου πραγματικότητα.

Αμέτρητες φορές έχω σκεφτεί να αυτοκτονήσω αλλά δεν έχω το σθένος να το πράξω οι φόβοι μου με βάζουνε πάντα σε ενδυασμούς. Σήμερα όμως είναι αλλιώς, λές και ο φόβος της αιώνιας κόλασης, όπως μου είχε πει χαρακτηριστκά ο ιερέας στην πρώτη μου σχολική εξομολόγηση όταν του αποκάλυψα το μυστικό μου, πλέον μου μοιάζει λυτρωτικός. Το ξέρω. Θα στεναχωρήσω πολλούς αλλά δεν πάει άλλο. Σηκώνομαι από το μοναχικό μου παγκάκι και με αποφασιστικά βήματα προχωράω προς την λευκή σκάλα που οδηγεί στον επάνω όροφο με τις υπόλοιπες σχολικές αιθουσές και έπειτα στην τσιμεντένια ταράτσα. Τα σκαλιά μου φάινοντε ατελείωτα, με κάθε σκαλί που ανεβαίνω και μια εικόνα ξεπηδάει μπροστά μου. Κάθε εικόνα και ένα ομοφοβικό επεισόδιο με τις με τις ίδιες σκηνές, με τους ίδιους χαρακτήρες, να ακούω τις ίδιες ατάκες εδώ και τρία χρόνια και εγώ απλά προσπαθώ να καταλάβω ακόμη τι μου συμβαίνει.
  

Το μυαλό μέσα στην θολούρα του Πωσειδώνα με οδηγάει και στο τελευταίο σκαλοπάτι με δεκάδες ομοφοβικές φωνές μέσα στο κεφάλι μου να κράζουνε με μανία και μίσος προς εμένα. ‘Είσαι Πούστηηηηη ρεεε’, ‘αδελφή’, ‘εν το πούστη ρε’,’φτύστε του’, ‘Ερμιόνη’, ‘εν που τους ‘αλλους ρε’’χά χα χα...’ ‘χα χα χα χα’.. Πρός μου αντικρίζω τα σιδερένια ψήλα σκουριασμένα κάγκελα, το τελευταίο εμπόδιο προς την λυτρωτική ελευθερία, πρός στην τσιμεντένια ταράτσα του τρίτου ορόφου. Με τις φωνές ανεξέλεκτες μέσα στο εφηβικό μου μυαλό να μου βιάζουνε τη ψυχή μου και με τα συναισθήματα μου χέιμαρρο αρνητικης ενέργειας πέρνω ενέργεια και πηδάω την μεταλλική καγκελόποσρτα.

Τα βήματα μου αργά αλλά αποφασηστικά με οδηγάνε στην ανατολική προεξοχή της ταράτσας. Στέκομαι στη άκρη και βλέπω κάτω το σχολικό πλακόστρωτο της κεντρικής αυλής. Η αυλή έχει αδείασει από παιδιά και φωνές μιας και όλοι έχουνε επιστρέψει στις σχολικές αίθουσες. ‘Άραγε θα προσέξει κάποιος την δική μου απουσία΄’αναρωτιέμαι. Ξαφνικά κοιτάω στο ύψος των ματιών μου στο βάθος. ‘Για δες, από εδω πάνω μπορείς να δείς μέχρι και πέρα την θάλασσα ποτέ δεν το έιχα προσέξει’ σκέφτομαι στιγμαία και σκάω ένα χαμόγελο. Πλέον δεν ακούετε τίποτα μονάχα ο αέρας που φυσάει δυτικά και τα μάυρα σύννεφα που έχουνε κρύψει τον ήλιο πηγαινοέρχοντε έτοιμα να ρίξουνε την βροχή τους με μανία στο έδαφος. Για λίγα δευτερόλεπτα ζώ στην στιγμή και όλα τα προβλήματα πάυουν να υπάρχουνε, κλήνω τα μάτια και νιώθω τον αέρα να μου χαιδέυσει το πρόσωπο λές και ένας φύλακας άγγελος προσπαθεί να με ηρεμήσει να με πάρει μακριά από την προεξοχή αλλά μάταια..Ξάφνου μέσα στο μυαλό πάλι οι φωνές επανακτούνε τον έλεχο και η φωνή του ιερέα που μας έφερε τα περασμένα Χριστούγγενα για εξομολόγηση το σχολείο επισκιάζει όλες τις άλλες. ‘Αυτές είναι σκέψεις του Σατανά, άτομα που κάνουνε αυτές τις σκέψεις πάνε στην κόλαση..στην κόλαση..στην κόλαση’ Ανοίγω τα μάτια βλέπω κάτω το πλακόστρωτο και τα ξανακλείνω. Ο χρόνος δεν έχει σημασία απλά σταματάει ανοίγω τα χέρια μου σε σχήμα Τ και απλά γέρνω το σώμα μου ελαφρά μπρός... ο δυτικός αέρας και πάλει με σπρώχνει και μου χαιδέυει με μανία το πρόσωπο...

  

Μαίος 2011 ,Κύπρος

‘Δέσποινα πρόσεχε!’ Ξαφνικά φωνάζω κοιτώντας το ογκώδες μάυρο τετράπορτο αυτοκίνητο να έρχετε προς εμάς.

Η Δέσποινα φρενάρει απότομα αλλά δεν προλαβένει και έτσι τρακάρουμε ! Σε κλάσματα δευτερολέπτων με ένα εκωφαντικό μπάμ όλη η μπροστινή όψη του αυτοκίνητου γίνετε σαν φυσαρμόνικα! Που να αντέξει το μικρό αυτοκίνητο της Δέσποινας μια τέτοια βίαιη σύγκρουση. Είχαμε φύλακα άγγελο εκείνη την μέρα. Έξω ρίχνει καρεκλοπόδαρα στα μέσα Μαίου και ενώ εμείς ακόμη βρισκόμαστε μέσα στο σόκ του αυτοκινιτηστικού δυστηχήματος προσπαθούμε να συγκροτίσουμε τις δυνάμης μας. Σε είκοσι λεπτά είμαστε καλεσμένοι στην τηλεοπτική εκπομπή ‘’Με την Ελίτα’’, να μιλήσουμε για την ομοφοβία σε μια από της πρώτες παγκύπριες εμβέλιας ζωντανές κοινωνικές εκπομπές.

‘Όι ρε γαμώτο! Όι ρε γαμώτο! Εν το πιστέυκω, εν το πιστέυκω!’φωνάζω κρατώντας το κεφαλί μου κοιτώντας την Δέσποινα αν έχει τραυματηστεί.

‘Ερμή μου εν προλαβένουμε..τι ενα κάμουμε; θα χάσουμε την εκπομπή, ετέλιωσε, ξέχας το..πάει, κρίμα..’ μου λέει η Δέσποινα λυπημένη γεμάτη απογοήτευση ενώ τρέχουνε δάκρυα στα μάτια της.

Προς στιγμή κάνω την σκέψη, (που ακόμη είχα κάποια κατάλλειπα θεού μέσα μου). ‘ Λες να είναι σημάδι από τον θεό αυτό το τρακάρισμα εκατό μέτρα από τα στούντιο του Σίγμα, είκοσι λεπτά πριν τιν εκπομπή; Να με σταματήσει για αυτό που πάω να κάνω; ‘ αναρωτιέμαι μέσα μου. Για κλάσματα δευτερολέπτων με χάνω και πάω να πέσω στην παγίδα αλλά αμέσως ανασυκροτούμαι.‘ Ότι κάνω, το κάνω με αγάπη για όλα αυτά τα άτομα που δέκτηκανε και δέχοντε ομοφοβία. Εγώ επιβίωσα, είναι χρέος μου’σκέφτομαι και αμέσως επανέρχομαι.

‘Δέσποινα , εν να πάμε! Ευτηχώς ήμαστε σώοι, εν ετραυματηστίκαμε φορούσαμε τις ζώνες μας, τα σίδερα φτιάχνοντε!’ φώναξα. ‘Εεν έπιασα ρε γαμώτο ολόλκηρο αεροπλάνο από το Λονδίνο να έρθω Κύπρο τζαι θα μας σταματήσει τώρα ένα αυτοκινητιστικό δυστήχημα εκατό μέτρα που τον στόχο μας. Εν είναι σημάδι που τον Θεό!’ συνέχησα να λέω φωναχτά, ενώ είχα βγεί έξω μέσα στην καταραχτώδη βροχή στην μέση του δρόμου.

Η Δέσποινα με έβλεπε έκπληκτη δακρύζωντας που φώναζα, λές και μου φώναζα εμένα να τα ακούσω εγώ.

‘Πάρε τηλέφωνο τον Γιώργη τώρα!’ της λέω. Ο Γιώργης βρισκόταν ίδη στο στούντιο.’Πές του να έρτει κάποιος να μας πιάσει!’ της λέω εξακολουθώντας να φωνάζω ενώ έχουμε γίνει και οι δυο μας μούσεκμα με την ξαφνική μπόρα.

Αφού ειδοποιούμε τον Γιώργη,για πολύ καλή μας τύχη η γυναίκα που τρακάραμε μας πήρε με το αμάξι της στο στούντιο του Σίγμα και ως αποτελέσματος του τρακαρίσματος παρακολούθησε και την εκπομπή όπου μας έδωσε και τα συχαρητήρια της μετέπητα για αυτό που κάναμε.

Μέσα σε πέντε λεπτά και αφού ο χρόνος έτρεχε εναντίο μας, τα παιδία από την εκπομπή μας βάλανε τα απαράιτητα μικρόφωνα, μακιγιάζ, μας στεγνώσανε τα ρούχα και χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα να κάθομαι στον άσπρο καναπέ με το μώβ φόντο,με τα φώτα αναμένα και τις κάμερες απέναντι μου. Παρα δίπλα ο Θάνος Ασκιτής και δύο άλλοι καλεσμένοι. Ο Γιώργης και η Δέσποινα (εκπρόσωποι της Accept ΛΟΑΔ Κύπου) τελευτάια στιγμή μεταφέροντε από την παραγωγή στο στούντιο δίπλα για να βγούνε μέσα από παραθυράκια για την συζήτηση και μένω μόνος χωρίς την φυσική παρουσία της ομάδα μου στον λευκό καναπέ, που ήτανε πολύ σημαντική για εμένα...μόνοι σύμμαχοι πλέον το μυαλό, το θάρρος αλλά και η αγάπη για όλα τα παιδία που έχασαν την μάχη με την ομοφοβία. Ξαφνικά ακούω την φωνή του floor manager να μετράει αντίστοφα από το δέκα και οι κτύποι της καρδίας μου να έχουνε φτάσει στα ύψη για αυτό που πάω να κάνω! Λές και ακού την αντίστροφη μέτρηση για τα εκρηκτικά της ντουλάπας μου. Ζω στην στιγμή, δεν σκέφτομαι το μετά απλά ζω το τώρα. Απέναντι μου κάθεται η παρουσιάστρια Ελίτα Μιχαηλίδου και χαμογελώντας κλείνωντας μου το μάτι της μου λέει με νόημα
‘Έρμή μου έτοιμος; Θα τους φάμε λάχανο μην φοβάσαι τίποτα!’
Κεφάλαιο 1: Άφιξη CY 223
Copyright © 2015 Ermis Eleutheriou. All rights reserved.


Registered with the UK Copyright Service. Registration No: #284651447#










No comments:

Post a Comment