ΑΦΙΕΡΩΣΗ

ΑΦΙΕΡΩΣΗ

‘’Έρχονται στιγμές, σαν και αυτή τώρα που σκέφτομαι να μιλήσω. Να σας πώ
το δικό μου βίωμα, την δική μου πορεία, το δικό μου ταξίδι, το δικό μου δρόμο
και την δική μου καθημερινή μάχη. Άλλες
φορές πάλι σωπάω και σκέφτομαι, ποίος θα ενδιαφέρεται να διαβάσει την δική μου
ιστορία και στην τελική αν θα ωφελέσει σε κάτι.
Μήπως θα αλλάξω εγώ την κοινωνία; Ίσως να βάλω ένα ακόμη λιθαράκι, ποτέ
δεν ξέρεις...


Ως γνωστό, στην Ελληνική μυθολογία ο Ερμής ήτανε ο θεός της επικοινωνίας και αυτός
που μετάφερε τα μυνήματα. Θα μπορούσα να άφησω το δικό μου όνομα, αφού το
βιβλίο αναφέρετε στην ζωή μου, αλλά θέλω ο χαρακτήρας να έχει ένα συμβολικό
όνομα, έτσι με αυτο τον τρόπο να περναεί και ένα αισιόδοξο μύνημα. Γι αυτό τον
λόγο ονόμασα τον εαυτό μου Ερμή (μύνημα, επικοινωνία, αγγελιαφόρο), και το
επώνυμο μου Ελευθερίου (ελέυθερα, χωρίς φόβο για αλλαγή) κατά της ομοφοβίας
στην Κυπριακή και Ελληνική κοινωνία.

Η ιστορία που αφηγούμαι στίς πιο κάτω σελίδες είναι αληθινή, βιωματική και
διαδραματίζετε σε Κύπρο και Αγγλία. Αυτό το μπλόκ το αφιερώνω με όλη μου την
αγάπη, σε όλα τα παιδία που χάσανε την μάχη με την ομοφοβία.’’

Βενιζέλος Σωκράτους

Copyright © 2011-2017 Ermis Eleutheriou. All rights reserved.



Registered with the UK Copyright Service. Registration No: #284651447#


Saturday 24 January 2015

Κεφάλαιο 4: Πρωτοβρόχια


Κεφάλαιο 4:Πρωτοβρόχια
Κύπρος μέσα δεκαετίας 1990,

   Κάθε Σεπτέμβριο με τον ερχομό των πρώτων βροχών, όλα τα άλλα παιδιά της ηλικίας μου περίμεναν με αγωνία να ανοίξουνε τα σχολεία και να βρεθούνε πάλι πίσω στις σχολικές αυλές με τους συμμαθητές τους, για ένα ακόμη νέο σχολικός έτος. Για μένα τα πρωτοβρόχια ήτανε απλά, η σήμανση για την αρχή ενός ακόμη εφιαλτικού χρόνου. Για μια ακόμη χρονιά θα ζούσα ένα καθημερινό μαρτύριο και με το αφελές μυαλό ενός δεκατετριάχρονου, θα προσπαθούσα μάταια να καταλάβω γιατί να μου συμβαίνουν εμένα όλα αυτά!

      Κάθε μέρα να παίζεται μπροστά στα μάτια μου το ίδιο επεισόδιο, με τις ίδιες σκηνές, με τους ίδιους χαρακτήρες, να ακούω τις ίδιες ατάκες και εγώ απλά να προσπαθώ να καταλάβω τι μου συμβαίνει... Το μόνο σίγουρο ήτανε ένα, ότι εγώ δεν είχα διαλέξει αυτό τον ρόλο που μου δόθηκε δίχως να με ρωτήσουν.  

    Τα πρωινά προσπαθώ να πηγαίνω στην τάξη όσο πιο γρήγορα μπορώ. Κάθομαι με το  γκρί μαθητικό μου παντελόνι και το φρεσκοσιδερομένο λευκό μου πουκάμισο στο ξύλινο θρανίο μου, καθώς πέρνω βαθιές ανάσες, εκμεταλέυομαι και τα τελευταία εναπομείναντα λεπτά ηρεμίας.  Το δικό μου θρανίο ξεχωρίζει μέσα σε όλα τα άλλα, αφού οι ευρηματικοί συμμαθητές μου έχουνε φροντίζει  με τον δικό τους τρόπο για αυτό.  Βγάζω τα βιβλία και τα τετράδια μου από την χακί σάκα μου για το μάθημα της πρώτης περιόδου και προσπαθώ μάταια να καλύψω το ομοφοβικό γκράφιτι που καλύπτει σχεδόν όλη την επιφάνεια του θρανίου μου. Λέξεις ζωγραφισμένες με τόσο μίσος και πάθος από παιδία της ίδιας ηλικίας με εμένα. Λέξεις όπως  ‘Η αδελφή’, ‘το πέος’, ‘η πίπα’, ‘η Ερμιόνη’, ‘ο πούστης’ καθώς και σχήματα ανδρικών γεννητικών οργάνων κάποιες φορές χαραγμένα με χαρτοκόπτη και άλλες φορές γραμμένα με κόκκινους ή μάυρους μαρκαδόρους ή με άσπρο διορθωτικό. Παρατηρώ την άδεια μου τάξη και προσπαθώ να προετοιμάσω τον εαυτό μου για ένα ακόμη επεισόδιο, για μια ακόμη ομοφοβική ημέρα.

  Τρίτη περίοδος Θρησκευτικά και οι συμμαθητές μου κατά την διάρκεια του μαθήματος μου εκσφενδονίζανε με λαστιχάκια σβηστήρια, μου φτύνανε και κάποιες άλλες φορές, βάζανε ηβικές τρίχες μέσα στην κασετίνα μου. Μέσα στο αφελές μυαλό μου με διαπερνούσαν τα λόγια του ιερέα που μας είχαν φέρει την περσινή χρονιά για εξομολόγηση. Συνέχεια στο μυαλό μου, στροβίλιζαν οι σκέψεις πως ‘Θα πάω στην κόλαση αν δεν σταματήσω να έχω αυτές τις σκέψεις διότι είναι σκέψεις του Σατανά’. Θυμάμαι τότε που του είχα ανοίξει την καρδιά και την ψυχή μου για πρώτη φορά και του μίλησα για το πώς νιώθω και για τα όνειρα που έβλεπα: ότι φιλούσα τον συμμαθητή μου τον Πάρη. Ο Ιερέας με αυτά που μου έλεγε με έκανε να νιώθω ‘άρρωστος’, ‘αμαρτωλός’ και πώς όλα τα βασανιστήρια που βίωνα από τους συμμαθητές μου ήτανε ο τρόπος Του Θεού για να με τιμωρήσει. Έτσι μου εντυπώθηκε στο μυαλό πως δεν έπρεπε να αντιδρώ και όφειλα να υποστώ αδιαμαρτύρητα την τιμωρία Του.

   Τέταρτη περίοδος Βιολογία και καθώς η καθηγήτρια μας δίδασκε για την αναπαραγωγή των δύο φύλων, τα γονίδια αλλά και για την ανατομία των γεννητικών οργάνων , εγώ προσπαθούσα μάταια να καταλάβω γιατί να θέλει ένας άνδρας να έρθει σε σεξουαλική επαφή με μια γυναίκα. Εγώ τι είδος άνδρα ήμουνα που δεν μου άρεσε το γυναικείο σώμα; σκεφτόμουνα τρομοκρατημένος. Τι να μου συμβαίνει άραγε; τι γονίδια είχα εγώ; ‘Ληγμένα’; Οι συμμαθητές μου, παράλληλα με κάθε σχόλιο της καθηγήτριας για τα γεννητικά όργανα του άνδρα, ξεστόμιζαν και μια ομοφοβική λέξη για το πρόσωπο μου, θα μου έφτυναν και μερικές φορές με τρυπούσανε με τις πινέζες για να ‘σπάζανε πλάκα’ ενώ εμένα ‘σπάζανε τα νεύρα μου’. Δεν αντιδρούσα καθόλου και ένιωθα τον εξευτελισμό, μισούσα τον εαυτό μου για αυτό που ήμουν...Όμως τί να ήμουνα τελικά;

   Ήμουνα ένας ακόμη αριστερόχειρας σε μια τάξη γεμάτη δεξιόχειρες. Ήμουνα ένας ξανθός με γαλανά μάτια μέσα σε μια τάξη γεμάτη μελαχρινούς με σκουρόχρωμα μάτια. Ήμουνα ένας μαύρος μέσα σε μια τάξη γεμάτη λευκούς. Ήμουνα απλά ένα αγόρι που το έλκυαν αγόρια μέσα σε μια τάξη γεμάτη αγόρια που τα έλκυαν κορίτσια.

   Μισάωρο διάλειμμα και ήταν τριάντα λεπτά αποχής από την ομοφοβική αρένα, απόμερα σε ένα παγκάκι τρώγοντας το σάντουιτς μου, μακριά από τους συμμαθητές μου και προσπαθούσα να ηρεμήσω και να ξεχαστώ μέχρι τον επόμενο ‘γύρο’. Ένιωθα τόσο μόνος, χαμένος και διαφορετικός. Αμέτρητες φορές είχα σκεφτεί να αυτοκτονήσω αλλά ποτέ μου δεν είχα το σθένος να το πράξω. Τι με κράταγε στο να μην το πράξω; Δεν ξέρω...ή μάλλον τώρα ξέρω αλλά θα σας το αποκαλύψω πιο μετά. Το κτύπημα του κουδουνιού για την λήξη του μισάωρου με προσγείωνε απότομα στην ομοφοβική πραγματικότητα και με σύμμαχο μου την τόλμη προσπαθούσα να βρω το κουράγιο για να επιστρέψω στην τάξη.

   Πέμπτη περίοδος Μαθηματικά και ενώ η υπόλοιπη τάξη καθότανε στα θρανία έτοιμη για τριγωνομετρία αναμένοντας τον καθηγητή, εγώ έψαχνα να βρω την σχολική μου τσάντα που δεν ήτανε μάρκας, για να δικαιολογεί το γεγονός ότι μου την είχαν κλέψει. Υποθέτω ότι ο στόχος δεν ήτανε η τσάντα αλλά ο κάτοχος, δηλαδή εγώ. Έχοντας παίξει ξανά σε αυτό το επεισόδιο ήμουνα σίγουρος ότι θα έβρισκα την τσάντα μου μέσα σε κάποιο κάλαθο σκουπιδιών στην αυλή. Αργοπορημένος και νευριασμένος κατέφθανα στην τάξη με την τσάντα μου να βρωμάει και τα τετράδια μου να έχουνε λερωθεί με μουστάρδα και ότι άλλο είχε μέσα στο καλάθι. Όπως πάντα δεν θα έλεγα τίποτα στον καθηγητή μου για την τσάντα και απλώς θα καθόμουνα στην καρέκλα και θα δεχόμουνα στωικά την ‘τιμωρία’ Του Θεού για τις ‘άρρωστες μου σκέψεις’ αφού αυτό μου άξιζε όπως έλεγα στον εαυτό μου...

   Έκτη περίοδος Γυμναστική και καθώς κατευθυνόμουν στα αποδυτήρια ένιωθα λες και με οδηγούσανε στον θάλαμο βασανιστηρίων. Πέντε λεπτά στα αποδυτήρια, μου μοιάζανε αιώνας... Πολλές φορές οι συμμαθητές μου θα προσπαθούσανε να μου κατεβάσουνε το εσώρουχο για να δούνε αν έχω πέος...και εγώ μέσα στην ‘παροξυσμό’ μου να φοβάμαι ότι αυτό που έχω, δεν είναι πέος ...και να προσπαθώ με λοξές ματιές να συγκρίνω αν αυτό που έχουν οι άλλοι είναι το ίδιο με το δικό μου! Παράλληλα μερικοί από τους συμμαθητές μου θα με κτυπάγανε, θα μου φτύνανε και θα μου φωνάζανε διάφορα ομοφοβικά επίθετα. Αρκετές φορές έβαζα τα κλάματα και τότε σταματούσαν αφού βλέπανε πως λύγιζα, ένιωθα λεηλατημένος, τρομαγμένος και σοκαρισμένος.

   Έβδομη περίοδος Αρχαιογνωσία και καθώς η καθηγήτρια μας διάβαζε ένα απόσπασμα από την Όμηρου Οδύσσεια εγώ οδεύοντας προς το τέλος της δικής μου σχολικής ομοφοβικής Οδύσσειας και αναρωτιόμουν αν ποτέ μου θα έφτανα επιτέλους στην δική μου Ιθάκη....

   Αυτό θα γινότανε πάνω κάτω δέκα Φθινόπωρα μετά αφού ακόμα θα περνούσα από την Σκύλα και την Χάρυβδη, από τον κύκλωπα Πολύφημο και το νησί των Ομοφοβικοφάγων.  Εκεί γύρω στα εικοσιπέντε μου θα έβρισκα μέσα μου την δύναμη και θα σφράγισα τα αυτιά μου με κερί για να μην επηρεαστώ από τον ‘μαγευτικό ήχο’ τον σειρήνων και πάρω τον ‘ίσιο δρόμο’ και έτσι απλά θα ακολουθούσα τον δικό μου δρόμο. Δέκα Φθινόπωρα μετά θα κατέφθανα στην δική μου Ιθάκη ακολουθώντας την δική μου καρδιά και το ένστικτο μου, θα κατέφθανα σε ένα βροχερό Λονδίνο όπου με την πρώτη βόλτα στο Σόχο θα πέφτανε τα πρωτοβρόχια της δικής μου αποδοχής.Κεφάλαιο 5:Όνειρα γλυκά Ερμή μου
Copyright © 2015 Ermis Eleutheriou. All rights reserved.Registered with the UK Copyright Service. Registration No: #284651447#

Κεφάλαιο3:Οι Barbies της αδελφής μου και εγώ


Κεφάλαιο3:Οι Barbies της αδελφής μου και εγώ
Κύπρος αρχές δεκαετίας 1990,

Θυμάμαιεκεί στην προεφηβία άρχισα για πρώτη φορά να νιώθω πιο έντονα όλα αυτά τα ‘παράξενα’ συναισθήματα για το αντρικό σώμα αλλά και παράλληλα άρχισα σιγά σιγά να ανακαλύπτω τα δίκα μου ενδιαφέροντα που ήτανε διαφορετικά σε σχέση με πιο πολλά άλλα αγοράκια της ηλικίας μου.Δεν ήμουνα ποτέ το κλασσικό αγοράκι με τα κλασσικά ενδιαφέροντα, αλλά σίγουρα ήμουνα ένα παιδί τουλάχιστον μέχρι τα δέκα μου γεμάτο ενέργεια, πολύ ομιλητικό και εκφραστικό. Πρωταγωνιστούσα σε θεατρικές παραστάσεις (Στα Στρουμφάκια ήμουνα ο Παπα-στρούμφ, στον Γιάννη και την φασολιά ήμουνα ο γίγαντας) και γενικώς ξεχώριζα μέσα στα άλλα αγοράκια για την μοναδικότητα μου και την εκφραστικότητα η όποια κι αν ήτανε αυτή έλαμπε γιατί μέχρι τότεακόμα ήμουνα ο εαυτός μου. Δεν με είχε κυριέυσει ακόμη το τέρας...Τότε θα μπορούσε να πεί κάποιος πως μου άρεσε να παίζω και κάποια «αφύσικα» παιχνίδια για ένα αγοράκι της ηλικίας μου.

Πολλές φορές τα Σαββατοκυρίακα ο θείος μου θα με έπερνε μάζι με τα ξαδέλφια μου να παρακολουθήσουμε ένα διαγωνισμό πού κράταγε πάνω κάτω για δύο ώρες . Η αλήθεια είναι ότι μου πήρε αρκετό καιρό να καταλάβω τι διαγωνισμός ήτανε και ποιοί ήτανε οι κανόνες του. Θυμάμαι τα ξαδέλφια μου πέρνανε μαζί τους κασκόλ και φοράγανε και φανέλες μπλέ και άσπρα παντελονάκια. Μου αγοράσανε και εμένα τα ίδια και πάντα τα φόραγα, μπλέ φανέλα και άσπρο παντελονάκι αν και δεν καταλάβαινα ποτέ το γιατί. Πάντα μα πάντα μου ήτανε εντελώς αδιαφόρος αυτός ο διαγωνισμός τον έβρισκα βαρετό. Απλά εγώ περίμενα πότε θα σφυρίξει ο κύριος με τα μάυρα το διάλειμμα έτσι ώστε να πάει ο θείος μου να μας αγόρασει ζεστά σάντουιτς και γλυσταρκά! Μέσα στην μπλέ μου φανέλα και το άσπρο μου παντελονάκι ένωθα πιο πολύ σαν το στρουφάκι παρά σαν οπαδός του Απόλλωνα.Δεν μου τραβούσε την προσοχή το όλο θέμα, μια μπάλα και να την τρέχουν από πίσω πολλοί άντρες. Με το αφελές μυαλό μου τοτέ εγώ διερωτόμουνα γιατί δεν τους δίνανε και άλλες μπάλες να μην τσακώνοντε; Γιατί μονάχα μια μπάλα και γιατί κάθε τόσο φωνάζανε και βρύζανε όλοι γύρω μας; Πραγματικά δεν μπορούσα να καταλάβω τον λόγο. Θα μου πείτε δεν ήξερες δεν ρώταγες; Έλα ντε που όσες φόρες και αν προσπάθησε να μου εξηγήσει τους κανόνες ο θείος μου δεν κόλλαγε τίποτα μες το μυαλό μου! Απλά η μοναδική ερώτηση που έκανα στον καήμενο τον θείο μου, εγώ σαν ένας στρουφένιος λιχούδης ήτανε πότε θα μας αγοράσει τα σάντουιτς;

Από την άλλη θυμάμαι πάντα τα απογεύματα μετά το σχολείο, όταν οι γονείς μου θα πηγαίνανε βόλτα με τα αδέλφια μου, εγώ πάντα έβρισκα την πρόφαση πως θα μείνω σπίτι να διαβάσω με την γιαγιά και τον παππού.Ο παππούς και η γιαγιά βρίσκονταν κάτω στο σπίτι τους και εγώ στο επάνω, στο δικό μας, με την δικαιολογία πως θα ‘διάβαζα’.

Αυτό όμως που επιδίωκα με οδηγούσε στο δωμάτιο της αδερφής μου. Στεκόμουνα μπροστά από το πελώριο της κουκλόσπιτο και χάζευα τις κούκλες. Θυμάμαι ότι πολλές φορές τις χτένιζα και τους έκοβα τα μαλλιά. Άλλες φορές τους έκανα και βαφή με δικούς μου πρωτοποριακούς τρόπους. Έπειτα τους έλουζα τα μαλλιά, για να φύγει η βαφή και μετά τους τα στέγνωνα με το σεσουάρ μαλλιών της μαμάς μου. Φυσικά όλα αυτά δεν έμεναν απαρατήρητα. Η αδερφή μου κάθε φορά που ανακάλυπτε καινούριο χτένισμα στις κούκλες τις, πάθαινε κρίση και η μαμά μου υστερία! Θυμάμαι κάθε φορά μου έβαζε τις φωνές και μου θύμωνε για τις «αταξίες» που έκανα, ενώ ο πατέρας μου διερωτόταν που έκανε λάθος. Συνέχεια αναρωτιόταν γιατί να μην θέλω να παίξω με την μπάλα ποδόσφαιρο, όπως έπαιζε ο αδερφός μου.

Το ίδιο σκηνικό επαναλαμβανόταν για κάποιους μήνες, μέχρι πού μια μέρα καθώς πάλι στα κρυφά τρύπωσα στο δωμάτιο της αδερφής μου και κάτι καινούριο μου τράβηξε την προσοχή. Ανάμεσα στις πολλές κούκλες, ξαφνικά βλέπω κάτι πού δεν είχε μαλλιά να χτενίσω αλλά είχε κοιλιακούς γραμμωμένους, στέρνο σκληρό σαν πέτρα και υπέροχα ζυγωματικά σαν του Ρουβά. Ήτανε ο Κεν, ο σύντροφος της Barbie!Αμέσως τον κράτησα στα χέρια μου και άρχισα να τον επεξεργάζομαι... Του έβγαλα τα ρούχα του και άρχισα δειλά - δειλά, να εξερευνώ το πλαστικό του σώμα. Τότε άρχισαν να μου μπαίνουν υποψίες ότι κάτι δεν πάει καλά με εμένα. Τις υπόλοιπες κούκλες ποτέ μου δεν ήθελα να τις γδύσω, με ικανοποιούσε απλώς να τις χτενίζω... Αλλά με τον Κεν ήταν διαφορετικά, τον ήθελα γυμνό! Δεν ήθελα να φοράει ρούχα...

Από τότε δεν ασχολήθηκα ξανά με τις υπόλοιπες κούκλες της αδερφής μου, το καινούριο μου παιχνίδι ήταν ο Κεν. Ο Κεν και οι γραμμωμένοι κοιλιακοί του, ο Κεν και το μικρό φούσκωμα που είχε μέσα στο παντελόνι του, ο Κεν και το στρογγυλό του κωλαράκι, ο Κεν και το σκληρό του στέρνο...

Από τότε ηρέμησαν οι γονείς μου αλλά και η καημένη η αδερφή μου, αφού πλέον δεν βρίσκανε αλλαγές στα χτενίσματα και στις βαφές των κούκλων της. Όλα με τον καιρό επανήλθαν στην κανονική τους ροή. Αυτό διάρκησε μέχρι τα δεκαεννιά μου,όταν μια φορά σε κατάσταση μέθης, είπα στους γονείς μου... «νομίζω ότι μου αρέσουν οι άντρες». Ότι και εγώ θέλω έναν Κεν να ξαπλώνει δίπλα μου στο κρεβάτι τα βράδια και όχι μια Barbie. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι είχαν μείνει άφωνοι...ήταν ο δικός μου τρόπος να αποκαλύψω την σεξουαλικότητα μου στην οικογένεια μου.

Αλλά πριν σας μιλήσω για την πρώτη φορά θα ήθελα πρώτα να πάρετε μια γέυση σων σχολικών μου αναμνήσεων..
Κεφάλαιο 4: Πρωτοβρόχια
Copyright © 2015 Ermis Eleutheriou. All rights reserved.Registered with the UK Copyright Service. Registration No: #284651447#

Κεφάλαιο 2:Το αγοράκι με το ένοχο μυστικό








Κεφάλαιο 2:Το αγοράκι με το ένοχο μυστικό
 
Κύπρος αρχές δεκαετίας 1990
 
 
‘Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομα Σου, ελθέτω η βασιλεία Σου, γενηθήτω το θέλημα Σου. Ως εν ουρανώ και επί της γης, τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον, και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών. Ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών,και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού..... ‘ σιγοψιθύρισα ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου, με τις παιδικές μου παλάμες ενωμένες να αγγίζουνε απαλά τα χείλη μου.
 




‘Θεέ μου, εψές πάλε στην τηλεόραση άκουσα να λαλούν, πώς άτομα που κλόνουντε ται ζούζουν τα σιέρκα τους πώς εν που τους άλλους. εν‘άρρωστα’, ‘ανώμαλα’ τζαι πόσο πολλά τα μισούν. Τους άκουσα να λαλλούν πόσο‘αηδιαστικά’ έν τούτα τα άτομα τζαι πώς θα κάφκονται αιώνια στην κόλαση. Η μάμα τζαι ο παπάς μου, απλά άλλαξαν κανάλι τζαι εν μου είπαν κάτι. Εφοήθηκα να τους ρωτήσω γιατί τούτα τα άτομα πάν στην κόλαση τζαι γιατί εν ‘άρρωστα’’

‘Θεέ μου, νομίζω είμαι τζαι έγω που τζίνο το πράμα...’

‘Πολλές φορές η μάμα τζαι ο παπάς μου θυμώνουν μου τζαι λαλούν μου να με κλόνουμαι. Είμαι τζαι εγώ που τους άλλους;’

‘Σε παρακάλω πάρα πολλά Θεέ μου, κάμε να φύουν μακριά ούλλες τούτες οι σκέψεις του σατανά. Έν τις θέλω, έρκουνται που μόνες τους μές στο μυαλό μου’

‘Αλήθκεια σου λαλώ, πίστεψε με! Πιστέυκεις με εσύ; Ένεν;’

‘Ακόμα τζαι όταν τζιμούμαι έρκουνται πάλε, μές στα όνειρα μου. Φοούμαι πάρα πολλά Θεέ μου. Σε παρακάλω, σε παρακαλώ πολλά εν τις θέλω τούτες τις σκέψεις, εν θέλω να με μισήσουν οι γονείς μου. Φοούμαι ότι με μισούν οι συμμαθητές μου. Μου λαλούν μερικές φορές ότι είμαι που τους άλλους. Είμαι που τους άλλους; Εκαταλάβαντο ότι είμαι ‘άρρωστος’; Γιάνε με! Κάνε με να γίνω καλά. Θέλω να γίνω τζαι εγώ όπως ούλλους τους άλλους. Εν θέλω να πάω στην κόλαση! Σε παρακαλώ πολλά Θεέ μου.’

‘Δι'ευχών των Αγίων Πατέρων ημών, Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός ημών, ελέησον ημάς. Αμήν’
Κεφάλαιο3:Οι Barbies της αδελφής μου και εγώ
Copyright © 2015 Ermis Eleutheriou. All rights reserved.Registered with the UK Copyright Service. Registration No: #284651447#


Κεφάλαιο1: Άφιξη CY 223



Κεφάλαιο1: Άφιξη CY 223


Φεβρουάριος 1980, Κύπρος

   Ένας νεαρός ετεροφυλόφιλος άνδρας , εκεί περίπου στο ένα ογδόντα, μελαχρινός με καστανά μάτια μπαίνει σαν σίφουνας μέσα στην αίθουσα αναμονής εκείνο το μοιριαίο βράδυ. Ακόμα φοράει την εργασιακή του φόρμα  αφού δεν είχε προλάβει να αλλάξει. Τον σηκώσαν άρων άρων από το εργοστάσιο που δουλεύει να τα αφήσει όλα και να τρέξει του είπαν στο τηλέφωνημα που είχε δεκτεί, αφού θα καταφθάσει από ώρα σε ώρα.
 

‘Ήρτεν;’ Ρώτησε λαχανιασμένος τους υπόλοιπους με το που τους βλέπει όλους μαζεμένους. ‘Ηρτεν; Άρκισα; Επρόλαβα;’ Ξαναρωτάει κοιτώντας το υπόλοιπο σόι.  ‘Μιλάτε. Πείτε μου κάτι.’

 ‘Όι ακόμα γιέ μου, περιμένουμε’ του λέει ο πεθερός του και προσπαθεί να τον ηρεμήσει, κτυπώντας του απαλά τον ώμο.

  Στην αίθουσα αναμονής, υπήρχουν  πολλές οικογένειες που περιμένουνε αγαπημένα τους πρόσωπα. Παππούδες , περιμένουνε το παιδί του παιδιού τους. Θείες, περιμένουνε το παιδί της αδελφής τους. Αδέλφια, περιμένουνε το αδέλφι τους. Όλοι περιμένουνε κάποιον και αναμένουνε με μεγάλη αγωνία, χαρά μα πάνω από όλα με πάρα πολλή αγάπη να μας καλωσορίσουνε.

  Το ίδιο και η δικιά μου οικογένεια.  Όλοι είναι εκεί,στην αίθουσα αναμονής, αναμένοντας εμένα να καταφθάσω. Ο πατέρας μου , οι παππούδες μου, οι γιαγιάδες μου, οι θείες μου ,οι θείοι μου, όλοι τους είναι εκεί πλήν της μητέρας μου. Με περιμένουνε με μεγάλη αγωνία, μα πάνω από όλα, με πάρα πολλή αγάπη αναμένουν την δικιά μου άφιξη. Περιμένανε την άφιξή μου για τις 29 του μήνα, αλλά τελευταία στιγμή άλλαξα γνώμη και αποφάσισα να έρθω μια εβδομάδα γρηγορότερα. Έτσι άλλαξα το εισιτήριό μου.   

   Σάββατο βράδυ και το φεγγάρι σχεδόν μεσούρανα στο νυχτερινό ουρανό της Μεγαλονήσου και εγώ επιτέλους μετά από κάποιες καθυστερήσεις φτάνω  στις επτά και πενηνταδύο πρώτα λεπτά. Περνώ από τον προκαθορισμένο έλεχο αφίξεων και αφού όλα δείχνουνε φυσιολογικά, μου περνάνε στο καρπό μου το μπλε βραχιολάκι που πάνω αναγράφει ‘Αγόρι Ελευθερίου’ και με τοποθετούνε στο βρεφικό θάλαμο.

   Την άλλη ημέρα με παίρνει μια νοσοκόμα αγκαλιά μέσα στο ολόσωμο κίντρινο μάλλινο φορμάκι που μου είχε φορέσει και με μεταφέρει στο δωμάτιο που βρίσκεται η μητέρα μου.

 ‘Να σας ζήσει ο γιός σας!’ της λέει χαμογελαστή καθώς με παραδίνει στα χέρια της.

 Η μητέρα μου με βάζει στη ζεστή αγκαλιά της, και με κοιτάει συγκινημένη. Οι πόνοι της καισαρικής τομής πλέον είναι δευτερεύοντες στο μυαλό της , με το που νιώθει την ενέργεια μου επάνω της. Δίπλα της βρίσκεται ο πατέρας μου, που συγκινημένος σκύβει και μου δίνει ένα φιλί στο μάγουλο. Πιο πέρα το υπόλοιπο σόι.  Παππούδες, γιαγιάδες, θείες και θείοι.   

 Πρώτο παιδί στην οικογένεια και πρώτο εγγόνι στο σόι της μητέρας μου, που γεννιέται στην Κύπρο, οπότε ήταν αναπόφευκτο ότι θα έφερνα πολλή χαρά και θετική ενέργεια μαζί μου, στις αποσκευές μου.

   Όλοι με σφίγγουνε στην αγκαλιά τους, ο ένας μετά τον άλλο, μες την τρελή χαρά και κάνανε τα δικά τους όνειρα για εμένα. Δεν τους απασχολεί το γεγονός αν έχω γεννηθεί με γαλανά ή με καστανά μάτια, δεν τους απασχολεί το γεγονός αν έχω γεννηθεί δεξιόχειρας ή αριστερόχειρας και είμαι σίγουρος δεν τους απασχολεί το γεγονός αν έχω γεννηθεί ετεροφυλόφιλος ή ομοφυλόφιλος.

   ‘Γερό μωρό να είναι και ό,τι να είναι!’ λένε όλοι.
 

Μάιος 2014, Κύπρος

   ‘Μα πού έχει πάει η βαλίτσα μου τελοσπάντων...’ αναρωτιέμαι καθώς στέκομαι προς τον κυλιόμενο διάδρομο στην αίθουσα παραλαβής αποσκευών στο αεροδρόμιο  Λάρνακας. Έχουνε  φύγει όλοι οι συνεπιβάτες μου, έχει αδειάσει σχεδόν ο κυλιόμενος διάδρομος από βαλίτσες και πουθενά η μαύρη μου βαλίτσα με το χαρακτηριστικό ανάγλυφο ‘London Rocks’. ‘Λες να την πήρε άλλος καταλάθος ; ’ Σκέφτομαι καθώς κοιτάω το κινητό μου μπας και έχω αναπάντητη κλήση.

   Τρία χρόνια μετά από εκείνη τη σημαδιακή Παρασκευή και δεκατρείς που κατέβηκα με το πρώτο αεροπλάνο άρων άρων στην Κύπρο από Λονδίνο και δεν έχω μετανιώσει ούτε για ένα λεπτό για αυτό που έκανα τότε.   Δεν ξέρω για εσάς, αλλά πλέον είμαι πεπεισμένος πώς όταν το σύμπαν σου δείχνει τα σημάδια εσύ απλά ακολουθάς με βάση το ένστικτό  σου.

   ‘Πλάκα θα έχει να την πήρε άλλος τη βαλίτσα’ σκέφτομαι , ‘ελπίζω τουλάχιστον να μην  είναι ομοφοβικός γιατί με το που θα την ανοίξει, θα αντικρίσει την αγαπημένη μου κόκκινη φανέλα της Stonewall με το χαρακτηριστικό ‘Some people are gay. Get over it! Θα πάθει κρίση’’ λέω στον εαυτό μου σιωπηλά καθώς χαμογελάω.  

   Δύο μήνες πριν και μαθαίνω με μεγάλη μου χαρά πως στις 31 Μαίου θα γίνει το πρώτο φεστιβάλ υπερηφάνειας σε κυπριακό έδαφος! Το πρώτο Gay Pride ένα τόσο σημαντικό γεγονός για την Κύπρο μας αλλά και για εμένα προσωπικά. Κι μέσα σε όλα αυτά  μια εβδομάδα πρίν το 1st Cyprus Gay Pride θα είναι το Class Reunion  (Σχολική συνεστίαση)  του σχολείου μου και αυτό εντελώς τυχαία να συμπίπτει με την παγκόσμια ημέρα κατά της ομοφοβίας.

‘Πόσο πιο ξεκάθαρα να σου το φωνάξει το σύμπαν φίλε μου, ότι τον Μαίο πρέπει να βρίσκεσαι στην Κύπρο’ λέω στον εαυτό μου σιωπηλά, κάνοντας την μια σκέψη μετά την άλλη γεμάτος αισιοδοξία.

  Δεν προλαβαίνω να τελειώσω τη σκέψη μου και ξεπροβάλλει μπροστά μου η βαλίτσα μου. ‘Α να την επιτέλους’  λέω με το που την αντικρίζω, την πιάνω και προχωράω.

   Μάιος κι το αεροδρόμιο έχει γεμίσει από αφίξεις φοιτητών από Ελλάδα, Αγγλία καθώς και άλλες Ευρωπαικές  χώρες.  Καθώς προχωράω προς την έξοδο αφίξεων με τη βαλίτσα στο χέρι,  βλέπω όλο αυτό το πλήθος οικογενειών που περιμένει στην αίθουσα αναμονής τα δικά τους αγαπημένα πρόσωπα. Χάνομαι για λίγο στις σκέψεις μου και αναρωτιέμαι αν οι παππούδες περιμένουνε τον αριστερόχειρα , ετεροφυλόφιλο με καστανά μάτια εγγονό τους, αν οι θείες περιμένουνε το δεξιόχειρα, ετεροφυλόφιλο με γαλανά μάτια ανιψιό τους, αν τα αδέλφια περιμένουνε τη δεξιόχειρη, ομοφυλόφιλη με γαλανά μάτια αδελφή τους. Πάντος ο δικός μου πατέρας σίγουρα πλέον περιμένει απλά το γιό του και  είναι πολύ περήφανος για αυτόν.

‘Ερμή καλοσώρισες’ μου λεεί ο πατέρας μου καθώς τον πλησιάζω με την βαλίτσα στο χέρι. Με αγκαλιάζει και μου δίνει ένα φιλί στο μάγουλο χαμογελώντας.

‘Γεια σου παπά’ λέω καθώς τον αγκαλιάζω.  ‘Τι κάμνεις όλα καλά;’ Ρωτάω.

‘Μια χαρά είμαστε ούλοι μας γιέ μου. Ήταν καλή η πτήση σου εσένα; Εν τζαι εζαλίστηκες όπως την άλλη φορά , είσαι καλά ένεν;’ Με ρωτάει καθώς προχωράμε προς το αυτοκίνητο στο προαύλιο του αεροδρομίου.

‘Ναι ρε παπά μια χαρά ευτυχώς’ του απαντάω. ‘Τζαι να ζαλιζόμουνα εν πειράζει αξίζει τον κόπο, τουτήν την φορά εν υπήρχε περίπτωση να μην έρτω Κύπρο με το πρώτο Gay Pride σε λίες μέρες στη Λευκωσία. Ξέρεις πόσο σημαντικό είναι για εμένα τούτο;’ Του λέω.

‘Ναι ξέρω το , αλλά πρόσεχε, εβουήξαν οι τηλεοράσεις τον τελευταίο καιρό τζαι ελπίζω να μην έσιει φασαρίες’ μου λέει προβληματισμένος.

‘Ρε παπά εν τζαι να ζούμε με το φόβο, εγώ εννά πάω τζαι εννά βάλω τζαι την φανέλα μου που φορώ όταν πάω στο Gay Pride του Λονδίνου. Ξέρεις είδες την, τούτη την κότσιννη που έφερα τζαι την άλλη φορά που γράφει ‘Κάποια άτομα είναι ομοφυλόφιλα. Ξεπεράστε το!’ λέω περήφανος.

‘Ερμή ξέρω πόσο σημαντικό είναι για εσένα τούτο τζαι συμφωνώ’ κάνει μια παύση και συνεχίζοντας μου λέει με σοβαρό ύφος ‘Απλά λέω να προσέχετε’.

‘Ναι ρε παπά τζαι την άλλη φορά που επήα στην Ελίτα, πριν τρία χρόνια, πάλι υπήρχε ο φόβος αλλά ετόλμησα το τζαι είδες πως εφκήκε σε καλό για ούλλους μας τζαι εβοήθησα τζαι άλλο κόσμο. Τζαι τούτην την φορά εννά το τολμήσουμε, τζαι εν οργανωμένα θα είμαστε πολλοί, είμαι αισιόδοξος. Άσε τζαι του χρόνου θα σας πάρω να πάμε οικογενειακώς! Φέτος είναι η πρώτη φορά αλλά του χρόνου θα πάμε ούλλοι!’ λέω ενθουσιασμένος και του κλείνω το μάτι και παράλληλα κλείνω και την πόρτα του αυτοκινήτου.

  Ο πατέρας μου μου χαμογελάει με νόημα και βάζει μπρος το αμάξι.  Καθώς απομακρυνόμαστε από το Διεθνή Αερολιμένα Λάρνακας, κοιτάω όλο αυτό το πλήθος οικογενειών και σκέφτομαι τι να περνάει άραγε μέσα από το μυαλό όλων αυτών που περιμένουν στην αίθουσα αναμονής τα δικά τους αγαπημένα πρόσωπα.  Θέλω απλά να πιστεύω πως το μόνο που τους απασχολεί είναι να φτάσουνε καλά , να τους καλωσορίσουνε και να τους σφίξουνε στην αγκαλιά τους. Όπως τότε, στην πρώτη μας άφιξη σε Κυπριακό έδαφος.





Copyright © 2015 Ermis Eleutheriou. All rights reserved.Registered with the UK Copyright Service. Registration No: #284651447#

Κεφάλαιο 16:Το πνέυμα των δικών μου Χριστουγένων


Κεφάλαιο 16:Το πνέυμα των δικών μου Χριστουγένων

   Δεκέμβριος 2009, Λονδίνο.

   Παραμονές Χριστουγένων, πήγα μια τελευταία βόλτα για ψώνια στους στολισμένους δρόμους του Λονδίνου, μετά επέστρεψα στο σπίτι μου και άρχισα να ετοιμάζω την βαλίτσα μου, για την καθιερωμένη πλέον για εμένα, κάθοδο μου στην Κύπρο των τελευταίων τριών χρόνων.

   Εκεί που ετόιμαζα την βαλίτσα μου, διαλέγοντας ρούχα από την ντουλάπα μου για το πια να πάρω και πια να αφήσω όλα ξαφνικά σκοτείνιασαν! Αρχικά σκέφτηκα ίσως να έγινε διακοπή ρέυματος, μετά όμως κοίταξα έξω από το παράθυρο μου και τα άλλα σπίτια έιχανε φως. Ξαφνικά μέσα στο σκοτάδι, άκουσα μια γυναικία φωνή που έμοιαζε με την φώνη της ψυχολόγου μου να έρχεται μέσα από την ντουλάπα μου και να μου λέει ‘Ερμή, Ερμή..’. Τρόμαξα δεν μπορούσα να δω αν όντως ήτανε αυτή αφού παντού υπήρχε σκοτάδι.

   ‘Ποιά είσαι΄;’ Την ρώτησα. ‘΄Πως μπήκες μέσα στην ντουλάπα μου; Τι θές από εμένα;’

   ‘Μην φοβάσαι Ερμή. Είμαι το πνέυμα των Χριστουγένων του παρελθόντος και ήρθα να σε βοηθήσω. Έλα μαζί μου μέσα στην ντουλάπα θέλω σου δείξω κάτι’.

   Η περιέργεια μου, καθώς και η γνώριμη φωνή του πνέυματος, χώρις δέυτερη σκέψη με τράβηξανε μέσα στην ντουλάπα μου και τότε το πνέυμα έκλεισε τις πόρτες. Για μερικά δευτερόλεπτα φοβήθηκα ήμουνα τόσο κοντά στο πνέυμα και δεν έβλεπα τίποτα μονάχα άκουα την φωνή του. Ξαφνικά το πνέυμα άνοιξε την ντουλάπα μου και βρεθήκαμε πίσω στην Κύπρο στο παιδικό μου δωμάτιο στο πατρικό μου σπίτι Χριστούγενα του 2008.

   ‘Αυτό είναι το παιδικό μου δωμάτιο στην Κύπρο. Τι κάνουμε εδώ;’ρώτησα το πνέυμα.

   ‘Την βλέπεις αυτή την σκοτεινή άυρα που στέκεται εκέι μπροστά στον καθρέφτη;’ με ρώτησε.

   ‘Ναι την βλέπω. Τι έιναι αυτό;’

   ‘Αυτός είσαι εσύ Ερμή. Δεν θυμάσαι;’

    Όντως αυτός ήμουνα, όταν με κοίταξα με πιο πολύ προσοχή. Μέσα στο δωμάτιο βρισκόμουνα εγώ αλλά έμοιαζα λές και ήμουνα ένα άψυχο σώμα. Ήμουνα σκοτεινός, μυστικοπαθής, γεμάτος με κρυμμένα θαμένα σεξουαλικά ταμπού και αυτοκαταστροφικές τάσεις. Παρόλο που ζούσα στο Λονδινό κάθε Χριστούγενα έπρεπε να βάλω την γνωστή μάσκα της επυτυχιάς και της διπλής ζωής για να κατέβω στην Κύπρο.

   Ετοιμαζόμουνα να πάω μαζί με την οικογένεια μου στο χωριό, όπου όλο το σοί του πατέρα μου μαζευόμασταν κάθε χρόνο να γιορτάσουμε τα Χριστούγενα. Έβλεπα στο πρόσωπο μου την αμηχανία κάθε φορά που η κουβέντα του μεσημεριανού φαγητού στο Χριστουγενιάτικο τραπέζι ερχότανε προς εμένα... ‘Ατε παίρνεις σειρά εσύ τωρα για να σε παντρέψουμε Ερμή μου. Επήες ποτσί στην ξενηθκιά τζαι έμεινες, εν τζαιρός να έρθης πίσω στην Κύπρο να βρής τζαι εσύ καμία κοπέλα της παντρειάς τζαι να κάμης την δική σου οικογένεια ’ μου λέγανε οι συγγενείς.

    ‘Ημουνα πολύ δυστηχισμένος εκείνα τα Χριστούγενα, καθώς και πολλά άλλα προηγούμενα. Το μέλλον μου φαινότανε τόσο σκοτεινό τότε. Αλλά γιατί μου τα δείχνεις όλα αυτά, πώς θα με βοηθήσει το ξύπνημα αυτής της ανάμνησης;’ Ρώτησα το πνέυμα.

   ‘Θα την βρείς μόνος σου την απάντηση σε αυτό το ερώτημα Ερμή μου’ μου είπε το πνέυμα και αφού μου ευχήθηκε καλά Χριστούγενα, εξαφανίστηκε. Εγώ βρέθηκα και πάλι εδώ στο σπίτι μου στο Λονδίνο, μπροστά στην ντουλάπα μου με τα φώτα ανοιχτά λές και όλο αυτό το είχα φανταστή.

   Συνέχισα το πακετάρισμα σκεφτόμενος αυτά που μου έδειξε το πνέυμα των Χριστουγένων του παρελθόντος καθώς και αυτά που μου είχε πει. Όντως τότε Δεκέμβριος 2009 είχα πάρει την μεγάλη απόφαση να μιλήσω στα αδέλφια μου για την σεξουαλικότητα μου, αλλά μου ήτανε πολύ δύσκολο να το πράξω ακόμα και με την βοήθεια της ψυχολόγου.

   Ξαφνικά άρχισε το σπίτι ολόκληρο να κουνιέται λές και γινότανε σεισμός. Τα πράγματα πέφτανε από τα ράφια, το Χριστουγενιάτικο μου δέντρο πηγαινοερχότανε και η ντουλάπα έπεσε στο πάτωμα. Ο σεισμός κράτησε για λίγα δευτερόλεπτα και μέτα στάματησε, αλλά αμέσως σκέφτηκα ότι δεν κάνει σεισμούς στο Λόνδινο. Κοίταξα έξω από το παράθυρο μου και υπήρχε απόλυτη ηρεμία στην γειτονία μου.

   Ξαφνικά άκουσα μια δυνατή ανδρική φωνή μέσα από την αναποδογυρισμένη μου ντουλάπα να μου λέει ‘Άνοιξε μου Ερμή. Θέλω να βγώ έξω τώρα!’

   ‘Ποιός είσαι εσύ και τϊ κάνεις μέσα στην ντουλάπα μου;’ ρώτησα την άγνωστη φωνή.

   ‘Είμαι το πνεύμα των Χριστουγένων του μέλλοντος και θέλω να σε βοηθήσω Ερμή μου. Άνοιξε μου.’

   Τότε εγώ άνοιξα την πόρτα της αναποδογυρισμένης μου ντουλάπας και από μέσα βγήκε ένας άνδρας που εμφανησιακά έμοιαζε, στον άγνωστο για μένα μέχρι τότε Harvey Milk και φορούσε το T-shirt που θα αγόραζα στο προσεχές μέλλον από την άγνωστη για μένα μέχρι τότε Stonewall με την φράση ‘Some people are Gay. Get over it.’

   ‘Έλα μαζί μου Ερμή, θέλω να σου δείξω κάτι’μου είπε το πνέυμα και μου έδωσε να φορέσω το T-shirt μου. Αρχικά δύστασα στο να βάλω το συγκεκριμένο T-shirt της Stonewall γιατί δεν ήξερα που θα πηγαίναμε, αλλά μόλις το έβαλα ξαφνικά άρχισε ο σεισμός πάλι και βρεθήκαμε στο πίσω κάθισμα ενός αυτοκινήτου στην Κύπρο στα μελλοντικά Χριστουγένα του 2010.

   ‘Βλέπεις τον οδηγό Ερμή;’ Με ρώτησε το πνέυμα.

   ‘Ναι τον βλέπω. Ποιός είναι; Δεν τον αναγνωρίζω’ απάντησα.

   ‘Εσύ είσαι.’ Μου έιπε το πνέυμα των Χριστουγένων του μέλλοντος.

    Όταν με πρόσεξα καλύτερα όντως ήμουνα εγώ, αλλά η άυρα μου ήτανε τόσο διαφορετική από τα Χριστούγενα του 2008, επαναστατική θα έλεγα. Ήμουνα γεμάτος αυτοπεποίθηση και αποφασισμένος για όλα. Στο κάθισμα του συνοδηγού είχα πολλούς φακέλους, κάθε τόσο σταματούσα σε συγγενίκα σπίτια και έδινα τους φακέλους. Κάθε φόρα που έδινα και ένα φάκελο το πρόσωπο μου έλαμπε όλο και περισσότερο. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί το έκανα αυτό.

  ‘Παντρέυομαι; Τι κάνω; Τι έχει μέσα στους φακέλους που δίνω στους συγγενείς μου;’ ρώτησα το πνέυμα των Χριστουγένων του μέλλοντος. ‘Προσκλητήρια γάμου, χμ......Δεν αντέξα την πιέση της Κυπριακής κοινωνίας και απλά υπέκυψα στο να πάρω τον ‘ίσιο δρόμο’, ούτε το θάρρος να μιλήσω στα αδέρφια μου δεν έιχα τελικά’ σκέφτηκα.

   ‘Όχι Ερμή απλά κάνεις ‘come out’ στους συγγενείς σου’, μου είπε το πνέυμα των Χριστουγένων του μέλλοντος και με άφησε απλά άφωνο.

   ‘Τι κάνω λέει!!; Γιατί να το κάνω αυτό; Καλά, ακόμη στα αδέρφια μου δεν έχω το θάρρος να μιλήσω και κάνω ‘come out’ στους συγγενείς; Τους φακέλους πάλι τι τους θέλω;’ρώτησα έκπληκτος το πνέυμα.

   ‘Ναι Ερμή. Ακριβώς αυτό κάνεις. Τα Χριστούγενα του 2010 θα είναι πολύ διαφορετικά από όλα τα προηγούμενα σου. Θα αποκαλύψης την σεξουαλικότητα σου με τον δικό σου τρόπο σε πολλούς από τους συγγενείς σου. Μέσα στους φακέλους έχεις βάλει τυπωμένο έναν άθρο που θα γράψης στο προσεχές μέλλον για τα ομοφοβικά σου σχολικά χρόνια και με αυτό τον τρόπο θα προσπαθήσης να κάνεις τα αγαπημένα σου πρόσωπα, να δούνε την ομοφυλοφιλία από μια διαφορετική γωνία. Μέσα από τα μάτια ένος παιδιού και πόσο τραυματικά την βίωσε, μέσα από τα μάτια του ανιψίου τους, του ξάδελφου τους, του βαφτιστικού τους. Θα τους σοκάρεις, θα τους κάνεις να προβληματιστούνε. Θα έχεις διαφορετικές αντιδράσεις από το κάθε άτομο αλλά ο τολμών νικά και εσύ θα το τολμήσεις. Γιατί έχεις βαρεθέι πλέον να προσποιήσε κάθε Χριστούγενα και έχεις βαρεθεί την καταπίεση’.

   Παρακολουθούσα έκπληκτος όλα αυτά που μου έλεγε αλλά και μου έδειχνε το πνέυμα των μελλοντικών Χριστουγένων και απλά μου φαινότανε απίστευτο όλο αυτό για να είναι αληθινό αλλά μου έδινε ελπίδα και πολύ θάρρος.

   ‘Καλά Χριστούγενα Ερμή μου και συνεχίσε τον αγώνα της ενημέρωσης για την ομοφοβία, μην σταματήσεις ποτέ σου στο πρώτο εμπόδιο’ , μου είπε το πνέυμα των Χριστούγενων του μέλλοντος. Ξαφνικά όπως ήρθε, έφυγε και εγώ ακόμη δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί μου τα έλεγε όλα αυτά.

   Εγώ βρέθηκα και πάλι πίσω, εδώ στο σπίτι μου στο Λονδίνο Δεκέμβριος 2009 μπροστά στην ντουλάπα μου και σκεφτόμενος τα λεγόμενα και τις εικόνες που μου μετάφεραν τα δυο Χριστουγενιάτικα πνέυματα, συνέχισα το πακετάρισμα μου. Η αλήθεια είναι ότι πέρίμενα να μου εμφανιστεί και κανενά πνέυμα των Χριστουγένων του παρόντως αλλά ποτέ δεν ήρθε γιατί πολύ απλά αυτό το κουβαλούσα ήδη μέσα μου.

   Πολλές φορές μια ανάμνηση από το παρελθόν μας υπενθυμίζει το ταξίδι μας, την διαδρομή που περπατήσαμε, τα εμπόδια που ξεπεράσαμε έτσι ώστε να πάρουμε δύναμη για να προχωρήσουμε με μαχητικότητα και αισιοδοξία στο παρόν, με όραμα μας ένα αισιόδοξο μέλλον.

΄Σύντομα τα έπομενα 6 αποκαλυπτικά κεφάλαια και η τελική κάθαρση του ταξιδιού.....
Copyright © 2015 Ermis Eleutheriou. All rights reserved.Registered with the UK Copyright Service. Registration No: #284651447#

Κεφάλαιο 15:Αντιμέτωπος με το τέρας

Κεφάλαιο 15:Αντιμέτωπος με το τέρας

  Σεπτέμβριος 2009, Λονδίνο 

  Ποτέ δεν μου άρεσαν ιδιαίτερα τα τατουάζ. Μονάχα η ιδέα της βελόνας να τρυπάει το δέρμα μου για το χρονικό διάστημα που χρειάζεται να δημιουργηθεί το τατουάζ μου μοίαζει αφόρητος πόνος. Η ιδέα να έχω κάτι που να σημαδέυει για πάντα το δέρμα μου και πού δύσκολα μπορεί να σβυστεί με τρομάζει. Αν και καθόλου οπαδός των τατούαζ χωρίς την θέληση μου για εννιά χρόνια της ζωής μου καθημερινά τα ομοφοβοικά λόγια και οι ομοφοβοικές πράξεις σχολεικών και στρατιωτικών χρόνων που δέκτηκα σαν μια αιχμηρή βελόνα τρυπούσαν με τόση μανία την παιδική μου ψυχή...

   Το αποτέλεσμα ένα τατουάζ πού δύσκολα σβύνεται, ένα τατουάζ που είναι εκέι το κουβάλας παντού όσα χρόνια και αν περάσουνε σαν ένα ασήκωτο βάρος μέσα στην ψυχή σου, που πολλές φορές δεν σε αφήνει να προχωρήσεις στην ζωή σου. Για μένα ήτανε πολύ δύσκολο να σβηστεί, η αλήθεια είναι ότι δεν έχει εξαφανιστεί πλήρως ακόμη. Μου πήρε αρκετά χρόνια καθημερινής μάχης με τον εαυτό μου και ατελίωτες ώρες στην ψυχολόγο.

   Θυμάμαι χαρακτηριστικά την πρώτη φορά πού ‘έδειξα’ το τατουάζ στην ψυχολόγο μου ήτανε πάρα πολύ δύσκολο και επώδυνο. Ακουλούθησε την τεχνική του ‘imaginative’, μια τεχνική που σε βάζει να κλίσεις τα μάτια και με την φαντασία σου να ξαναβιώσεις μια τραυματική εμπηρεία και με την βοήθεια της ψυχολόγου αλλάζεις το τέλος της τραυματικής εμπηρείας με ένα θετικό τέλος. Έτσι κι εγώ, κάθησα αναπαυτικά στην πολυθρόνα και αφού έκλισα τα μάτια μου, με παρόρτυνε να μεταφερθώ με την φαντασία μου αρχικά σε ένα αγαπημένο τόπο, κάπου που να νίωθω χαρούμενος, ήρεμος και πάνω από όλα ένας ενήλικας με αυτοπεποίηθηση.

   Έτσι εγώ κλείνοντας τα μάτια μου, βρέθηκα σε κλάσματα δευτερολέπτων στο Alexandra Palace, στο πιο ψηλό λόφο στο Βόρειο Λονδίνο, να αγναντέυω την θέα ακούγωντας ένα από τα αγαπημένα μου μουσικά κομμάτια στο ipod, το ’Your Free’ της  Yomanda,  με τα ιδρωμένα γυναστικά μου ρούχα χαλαρώνοντας από μετά ένα έντονο τροχάδι.

  Μέτα με παρόρτυνε να μεταφερθώ στο παρελθόν, μέσα στην σχολική μου τάξη και να της περιγράψω το ‘τατουάζ μου’.... και έτσι έγινε.

   ‘Ερμή περίγραψε μου που βρίσκεσαι και τι κάνεις.’με παροτρύνε.

   ‘Βρίσκομαι μέσα στην σχολική αίθουσα, κάθομαι στο θρανίο μου, στη δεξιά μερία μεσαία σειρά , τρίτο θρανίο από το τέλος. Φοράω το γκρίζο μου παντελόνι και το άσπρο μου πουκάμισο. Προσπαθώ να παρακολουθήσω τον καθηγητή, έχουμε Αγγλικά αλλά δεν μπορώ...’λέω με ένα τρέμουλο στην φωνή μου.

  ‘Γιατί δεν μπορείς Ερμή;’με ρωτάει.

   Κάνω μια μεγάλη πάυση ενώ ακούγεται η βαριά αναπνοή μου...

  ‘Οι συμμαθητές μου μου φτήνουνε από τα δεξία και μου εξφενδονήζουνε λαστιχάκια..Ο Κώστας, ο Μάρκος και ο Βασίλης. Παράλληλα από το πίσω θρανίο ο άλλος Κώστας με τον Ανδρέα μου βάζουνε πινέζες πάνω στην καρέκλα μου και με τρυπάνε. Μου κόβουνε με το ψαλίδι τα μαλλία μου, με κτυπάνε και μου φωνάζουνε ‘Ερμιώνη’ και άλλα ομοφοβοικά επίθετα ενώ όλοι μαζί σπάζουνε πλάκα ενώ ο καθηγητής δεν ‘αντιλαμβάνετε’ τίποτα από όσα συμβαίνουνε.....’Λέω κλαίγωντας.

  ‘Εσύ τι κάνεις Ερμή; Τι νιώθεις;’ Με ρωτάει και πέρνει μια βαθιά ανάσα κρατώντας την ψυχραιμία της.

  ‘Δεν κάνω τίποτα.. Απλά κάθομαι στο θρανίο μου και δεν αντριδρώ. Φοβάμαι να αντριδράσω. Απλά με μισάω και με σιχαίνομαι για αυτό που είμαι, για όλα αυτά που νιώθω..Νιώθω τόσο θυμό για τους συμμαθητές μου αλλά φοβάμαι να υποστιρίξω το εαυτό μου. Τι να τους πώ ότι δεν είμαι ‘πούστης’, ‘που τους άλλους’...αφού είμαι αλλά δεν το θέλω. Δεν το διάλεξα...Αν αντιδράσω και μετά αν το μάθουνε οι γονείς μου;! Όχι προτιμώ να το υποστώ σιωπήλα όλο αυτό ...’ λέω με ένα δυνατό τόνο στην φωνή μου.

      ‘Ερμή θέλω αυτή την στιγμή να συνεχίσεις να έχεις τα μάτια σου κλειστά και να προσπαθήσεις να φέρεις μέσα στην σχολική αίθουσα τον Ερμή του σήμερα, τον ένηλικο Ερμή που γνωρίζει πλέον για την διαφορετικότητα του αλλά και για το δικαίωμα του να εκφράζει ελέυθερα αυτή την διαφορετικότητα. Τι θα έκανε ο Ερμής του σήμερα;’ Με ρωτάει και με παροτρύνει να πάρω το παρελθόν στα χέρια μου η ψυχολόγος.

   ‘Ξαφνικά σηκώνω ψηλά το χέρι μου και διακόπτω το μάθημα. Ο καθηγητής με ρωτάει τι συμβαίνει! Στέκομαι όρθιος και λεώ΄ ‘Κύριε Γεωργίου, ο Μάρκος, ο Κώστας και ο Ανδρέας δεν με αφήνουνε να παρακολουθήσω μάθημα. Με κοροιδέουνε και με παρενοχλούνε με ομοφοβοικά επίθετα. Θέλω να σταματήσουνε τώρα! Ο καθηγητής και αυτός μέσα στην ομοφοβοία του μου λεεί να καθήσω κάτω. Τότε εγώ βγαίνω έξω από την τάξη και πάω κατευθεία στο γραφείο της διευθήντριας. Εξηγώ της διευθήντριας το όλο περιστατικό με την ομοφοβοία και ξητάω να καλέσει τους συμμαθητές μου για απολόγια στο γραφείο της. Έπειτα αφού η διευθήντρια καλέι τους συμμαθητές μου στο γραφείο της εγώ τους επεξηγώ ότι αυτό που κάνουνε είναι λάθος, ότι το κάνουνε μόνο και μόνο από φόβο γιατί αυτό τους μεταδόθηκε από τους γονείς και τους ενημερώνω για την ομοφυλοφιλία και για το ότι ο κάθε άνθρωπος έιναι διαφορετίκος και πρέπει να τον σεβόμαστε για αυτό που είναι. Τότε οι συμμαθητές μου απολογούντε για την ομοφοβοική συμπεριφορά τους.’ Λέω με αρκετά έντονο τόνο σητν φωνή μου καθώς εξακολουθώ να έχω τα μάτια μου κλειστά.

  ‘Ωραία τώρα πήγαινε σιγά σιγα πίσω στο χαρούμενο τόπο που διαλέξες αρχικά και μέτα σιγά σιγά άνοιξε τα μάτια σου.’μου λεεί και καθώς ανοίγω τα μάτια μου νιώθω πιο ήρεμος.

   Ομολογώ πώς χρειάστηκε πάρα πολύ δουλεία εκ μέρους της ψυχολόγου, μα πάνω από ολά εκ μέρους μου για να μπορέσω σιγά σιγά να αλλιώσω το ‘τατουάζ’ των συμμαθητών μου, του στρατού, του οικογενειακού περίγυρου, της κοινωνίας μας και να μεταλλακτώ σιγά σιγά  από ένα φοβησμένο χωρίς αυτοπεποίηθηση έφηβο σε ένα ανεξάρτητο δυνατό ενήλικα. Μου πήρε τρία χρόνια και σποραδικά εξακολουθώ να έχω κάποιες επισκέψεις με την ψυχολόγο, δεν πιστεύω πως είναι κατί που θεραπέυετε έτσι απλά. Χρειάστηκε πολύ ψυχική δύναμη στο να ξαναβιώσω τα ομοφοβικά μου χρόνια μέσα από το ‘imaginative’ και να αλλάζω το τέλος της κάθε ομοφοβοικής επίθεσης.

  Πολλά παιδία σε όλο τον κόσμο αλλά και σίγουρα στην Κύπρο εν 21ον αιώνα εξακολουθούναι καθημερινά να δέχονται σιωπηλά τα τρυπήματα από τις ομοφοβοικές βελόνες της κοινωνίας. Το αποτέλεσμα δυστηχώς θα είναι ένα ομοφοβοικό ‘τατουάζ’ που θα το κουβαλάνε πάντα και που ίσως ποτέ να μην σβηστεί και για πολλά άλλα παιδιά να είναι τόσο αφόρητη η διαδικασία του ‘τατουάζ’ που απλά δυστηχώς να μην το αντέξουνε. Γεία όσους η βελόνα αυτή τους τρυπάει καθημερινά απλά σας παρακαλάω μέσα από την ψυχή μου μιλάτε ή ζητήστε βοήθεια δεν σας αξίζει ένα τέτοιο ‘τατουάζ’.Κεφάλαιο 16:Το πνέυμα των δικών μου Χριστουγένων
Copyright © 2015 Ermis Eleutheriou. All rights reserved.Registered with the UK Copyright Service. Registration No: #284651447#

Κεφάλαιο 14: Deja vu




Κεφάλαιο 14: Deja vu

  Άυγουστος 2009, Λονδίνο     

  Αυτοπεποίθηση. Τη ωραία λέξη! Αναρωτιώμουνα που την πουλούσανε για να πήγαινα να αγόραζα λίγη , αφού  η  κυπριακή κοινωνία με τα πιστεύω της, μου την είχε ισοπεδώσει εντελώς τότε στα εφηβικά μου χρόνια. Δεν υπήρχε ίχνος αυτοπεποίθησης μέσα μου, άλλο το τη άφηνα να βγει προς τα έξω, άλλο το τη μάσκα φόραγα. Αφού με τα χρόνια και ωριμάζωντας σιγά σιγά κατάλαβα πως, για να επιβιώσεις σε μια τέτοια κοινωνία πρέπει να βάζεις μια μάσκα. Έτσι παρά αυτοπεποιθηση αγόρασα μάσκα, μου ήρθε πιο οικονομική. Η μάσκα της επιτυχίας!  Παράλληλα, κάνοντας το πτυχίο που θα μου έδεινε status και χρήμα, που αναζητούσα με μανία για να τονώσω την ισοπεδωμένη μου αυτοπεποίθηση , πήσμωσα και βρήκα δουλεία σε μία από της καλύτερες επενδυτικές εταιρείες, στην καρδιά της οικονομίας του Λονδίνου. Δεν λέω, το είχα! Είχα την γνώση, ήμουνα πολύ καλός και στα interviews είχα βλέπετε μάθει να πάιζω θέατρο από έφηβος, να φοράω μάσκες και να δείχνω άλλος.  Έτσι πήρα την δουλεία με το σπαθί μου! Χωρίς κανένα μέσο, μιας και μιλάμε για Λονδίνο, μην ξεχνιώμαστε..

  Κάθε φορά που κατέβαινα Κύπρο για διακοπές τα Χριστούγγενα με την μάσκα της επιτυχίας, ένιωθα την επιβαιβέωση στα λόγια, στα μάτια, όλων εκείνων που τότε που άρχισα στις πρώτες εμφανισιακές αλλαγές πίσω στην Κύπρο, με την ομοφοβία τους με πλήγωσαν.  Ένιωθα ότι με την επιβαιβέωση τους  έπαιρνα αξία! Τελικά όμως η επιτυχία δεν φέρνει την ευτυχία και σύγουρα όχι την ουσιαστική αυτοπεποίθηση.  Αυτό θα το μάθαινα κάποια χρόνια αργότερα.

    Οι καθηγητές στο σχολείο μας λέγανε πώς η σχολική κοινωνία, είναι μια μικρογραφεία της κοινωνίας έξω.  Τελικά έιχανε τόσο δίκαιο... δυστηχώς αυτό το έμαθα με τον πιο σκληρό τρόπο στον τόπο εργασίας μου. Η ομοφοβία τελικά έμελε να με ακολουθήσει ακόμι και εκεί...

  Ίσως είναι άυτο που έχω πεί και πιο πριν, λές και την μαγνήτιζα πάνω μου , ήμουνα ακόμα συντονισμένος στην συχνότητα της. Τι κι αν βρισκόμουνα στην χώρα της Νάρνιας και αν εδώ και τέσσερα χρόνια είχα ανακαλύψει σποραδικά τον έρωτα μέσα από διάφορα πρόσωπα, την εμφανισιακή επιβαιβέωση, το σέξ, κάτι υπήρχε πάνω μου που την τραβούσε προς εμένα. Στην τελική κατάλαβα, πως αυτό που μαγνήτιζε την ομοφοβία δεν ήτανε κάτι επάνω μου ή στην εξωτερκή μου εμφάνιση ή κάτι στον τρόπο έκφρασης μου τόσο,  όσο πιο πολύ  κάτι πιο εσωτερικό κάτι πιο βαθύ. Ήτανε το τέρας.  Το ενδιαφέρον ήτανε πως όλη η ομοφοβιά που είχα δεκτεί στο σχολείο αλλά και στον στρατό, κατα κάποιο μαγικό τρόπο, η ψυχολόγος το αποκάλεσε άμυνα, το μυαλό μου τα έιχε διαγράψει όλα.  Δεν θυμόμουνα τίποτα απολύτως από εκείνα τα χρόνια! Είχα μονάχα όμορφες αναμνήσεις.  Το μυαλό μου μάλλον δεν τα είχε διαγράψει, για να είμαι πιο ακριβής απλά τα είχε περάσει στο υποσυνήδητο, τα είχε καταπιέσει και απλά περιμένε την κατάλληλη ευκαιρία να τα φέρει και πάλι στην επιφάνεια. Όπως και άρχισε να γίνετε σιγά σιγά....εκείνο το καλοκαίρι του 2009.

   Με το τέλειο σκηνικό να έχει στηθεί γύρω μου και με εμένα πρωταγωνιστή, το Deja vu ήτανε απλά αναπόφευκτο να μην συμβεί! Σε ένα ανδροκρατούμενο περιβάλλον με macho συναδέλφους και με ένα manager μουσουλμάνο φανατικά ομοφοβικό, με καθημερινά ομοφοβικά σχόλια και μορφασμούς, φορώντας όλοι μια ‘στολή’ γκρίζου παντελονιού με άσπρα πουκάμισα , να καθόμαστε στα εργασιακά μας ‘θρανία’,  άρχισανε να ανεβαίνουνε στην επιφάνεια οι ξεχασμένες σχολικές αναμνήσεις μαζί και τα στρατιωτικά βασανιστήρια! Έιχα πάθει ένα σόκ! Αφού ενώ βρισκόμουνα στο Λονδίνο του 2009 τα καταπιεσμένα συναισθήματα ντροπής, θλίψης,μίσους του παρελθόντος με είχανε περυτριγυρήσει στον εργασιακό χώρο και εγώ ένιωθα απλά να πνήγομαι. Ήμουνα για ακόμα μια φορά στο έλεος της ομοφοβίας!   Στο εργασιακό μου περιβάλλον ποτέ δεν είχα αφήσει να φανεί κάτι για την προσωπική μου ζωή και απλά φόραγα την μάσκα μου αλλά μέσα μου ήμουνα άδειος απο αγάπη.  Μέσα μου απλά υπήρχε το τέρας που περίμενε την κατάλληλη ευκαιρία να ξυπνήσει και να μου δέιξει την δύναμη του και πάλι όπως τότε που άρχισα στις εμφανισιακές αλλαγές πίσω στην Κύπρο και η ομοφοβία έκανε και πάλι την εμφάνιση της στην ζωή μου. Αυτή την φορά όμως ξύπνησε για τα καλά μέσα από τον λίθαργο των τεσσάρων χρόνων του και ξύπνησε έτοιμο να με κατασπαράξει με μανία!  Όταν γύρναγα στο σπίτι μου μετά την δουλειά, ήμουνα μέσα σε ένα δωματίο, μόνος με το τέρας αβοήθητος  και εγώ απλά αγνοούσα την ύπαρξη του όπως και τότε.

    Ξαφνικά τα πρωινά άρχισα να δυσκολέυομαι να ετοιμαστώ για το γραφέιο. Κάθε φορά που φόραγα το λευκό μου φρεσκοσιδερομένο πουκάμισο με το γκρίζο παντελόνι του κουστουμιού μου δεν μπορούσα να αναπνέυσω! Στεκόμουνα μπροστά στον ολόσωμο καθρέφτη και έβλεπα κάτι παραμωρφομένο, κατί που δεν ήμουνα εγώ. Άρχισα να δυσκολέομαι να με αναγνωρίσω , απλά ένιωθα απέρνατο μίσος, θυμό, ντροπή και αηδία και όλα αυτά αντανακλώντουσαν στο είδωλο μου στον καθρέφτη. Όλα αυτά ήταν τα σημάδια ότι το τέρας είχε ξυπνήσει...

   Αυτή την φορά αναζήτησα επαγγελματική βοήθεια και για πολύ καλή μου τύχη έδωσα πάνω σε Ελληνίδα ψυχολόγο και μάλιστα πάρα πολύ καλή.  Άρχισαμε δειλά δειλά την θεραπεία και άρχισα να βρίσκομαι αντιμέτωπος με το παρελθόν και τους δαίμονες μου. Στην αρχή, δεν θα σας το κρύψω, πόνεσε πάρα πολύ! Αυτή είναι η αλήθεια! Στα πρώτα ραντεβού ήτανε λές και ήμουνα εγώ μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο που απλά αγνοούσα την ύπαρξη του τέρατος, αλλά άρχισα σιγά σιγά να βλέπω τα σημάδια του. Η ψυχολόγος στην αρχή άναψε ένα κερί και άρχισα να βλέπω το τέρας εκεί μες το σκοτάδι και αυτό πόνεσε, πόνεσε πάρα πολύ... Αλλά σιγά σιγά όσο πιο πολύ φώς έριχνε η ψυχολόγος μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο που έιχα κλείσει εγώ τον εαυτό μου με το τέρας τόσα χρόνια τόσο και πιο πολύ έχανε αυτό την δύναμη του. Κεφάλαιο 15:Αντιμέτωπος με το τέρας
Copyright © 2015 Ermis Eleutheriou. All rights reserved.Registered with the UK Copyright Service. Registration No: #284651447#

Κεφάλαιο 13:Ο πρίγκιπας και το απαγορευμένο φιλί

Κεφάλαιο 13:Ο πρίγκιπας και το απαγορευμένο φιλί

  Σεπτέμβριος 2005, Λονδίνο

  Δεν μπορούσα να κατανοήσω τότε το γιατί αλλά λίγο η καταπίεση που δεχότανε από την κακιά μητριά της και τις κόρες της, κάτι η νεράιδα και το ‘makeover’ που της έκανε με το μαγικό της ραβδάκι, κάτι ο πρίγκιπας στο τέλος που παντρέυτηκε μου άρεσαν όλα πάρα πολύ ως εικόνα και ίσως για αυτό να ζήλευα την Σταχτοπούτα. Η αλήθεια είναι όμως οτί ποτέ μου δεν την ονειρεόμουνα,ή μάλλον την ονειρεόμουνα αλλά της έκοβα τα μαλλία της και τις τα έβαφα, όπως έκανα στις Barbies της αδερφής μου. Αυτό με έκανε τότε να αναρωτιέμαι με το παιδικό μου μυαλό γιατί εγώ να πρέπει να παντρευτώ μια πριγκίπισσα αφού μέσα μου ζήλευα την Σταχτοπούτα που φιλούσε τον πρίγκιπα; Έλα που τότε κάνεις δεν μπορούσε να μου το εξηγήσει!

   Τι κι αν εδώ και ένα μήνα περίπου είχα ανακαλύψει την χώρα στης Νάρνιας, σαν ένας μοντέρνος Σταχτοπούτος δυστιχώς εξακολουθούσα να κουβαλάω μέσα στο μυαλό μου την κακιά μου μητριά με τις κόρες της, μου ήτανε τόσο δύσκολο να τις αντιμετωπίσω. Αμέτρητες φορές τόσα χρόνια περίμενα την νεράιδα του παραμυθιού να έρθει με το μαγικό της ραβδάκι και να με κάνει ετεροφυλόφιλο να μπορέσω να ερωτευτώ και στο τέλος να παντευτώ την πριγκίπισσα που θα έκανε χαρούμενες την κακιά μου μητριά και τις κόρες της, ποτέ δεν ερχότανε... 

   Κάθε φορά που πήγαινα για βόλτα στο Σόχο η κακιά μητριά μου η ‘Ομοφοβία’, μαζί με τις κόρες της, την ‘Γνώμη της κοινωνίας’ και την ‘Ντροπή’ με κρατούσανε φυλακισμένο μέσα σε ένα σκοτεινό κελλάρι να υπηρετώ πιστά τα δικά τους ιδανικά και πρέπει  ακόμη και εδώ στο Λονδίνο τόσες χιλιάδες μίλια μακριά.  Έτσι πολύ απλά πήγαινα για βόλτα και εξερυνούσα δειλά δειλά όλο αυτό τον νέο κόσμο χωρίς να αφήνω τον εαυτό μου να εκφραστεί όπως πραγματικά ένιωθε.

  Μέχρι που ένα βράδυ Σαββάτου είχα ακούσει για αυτό το Club που ονομαζότανε Heaven εκεί κοντά στο Σόχο και ήθελα τόσο πολύ να παώ αλλά δυστιχώς η μητριά μου με τις κόρες της πάλι δεν με αφήνανε...Με κρατούσανε κλεισμένο μέσα στο σκοτεινό κελλάρι των τύψεων. Άρχισα να κλέω και τότε εμφανίστικε από το πουθενά αυτή την φορά η καλή νεράιδια ‘η φωνή της καρδιάς μου’ και με το μαγικό της ραβδάκι έσπασε την κλειδαρία του σκοτεινού κελλαριού και ελευθερώθηκα. Με την βοήθεια της έκλεισα μέσα στο σκοτεινό κελλάρι την κακία μητριά μου με τις κόρες της. Η νεράιδα μου είχε πεί πως για μια νύχτα θα τις κρατούσε μέσα στο κελλάρι αλλά μόλις χαράξει το πρώτο φώς θα ελευθερωθούνε και τότε εγώ θα πρέπει να τις αντιμετωπίσω αν θέλω να ζήσω ελέυθερα. Ετσί απλά τις άφησα εκέι να φωνάζουνε, ετοιμάστικα και με το πρώτο τρένο γύρω στις έντεκα το βράδυ έφτασα στο Σόχο και πιο συγκεκριμένα στο Club Heaven.

   Όταν έφτασα είχα μεγάλη αγωνία αλλά παράλληλα ένιωθα τόσο δυνατός που κατάφερα να δραπετέυσω από την ‘ομοφοβία’, ΄την γνώμη της κοινωνίας’ και ‘την ντροπή’ έστω για μια νύχτα. Μόλις πέρασα την είσοδο του Heaven και έφτασα στην μεγάλη αίθουσα χορού ένιωθα τόσο όμορφα λές και ζούσα το δικό μου παραμύθι. Παντού ομοφυλόφιλα άτομα, να χορέυουνε, να φλερτάρουνε και εγώ να μπορώ να εκφράστω ελέυθερα και να είμαι ο εαυτός μου. Ενώ βρισκόμουνα μέσα στο dance floor ξαφνικά το βλέμα μου έπεσε πάνω σε ένα ελκυστικό νεαρό  άνδρα που το βλέμμα του με μαγνήτησε αμέσως. Σιγά σιγά αρχίσαμε να φλερτάρουμε, ήρθαμε πιο κοντά και παράλληλα αρχίσαμε να χορέυουμε στους ρυθμούς της House μουσικής. Ένιωθα τόσο όμορφα και μαγικά , ήμουνα εντελώς ο εαυτός μου, άρχισα σιγά σιγά να σκέφτομαι ότι θα ήθελα να τον φιλήσω και το έβλεπα και στο δικό του βλέμμα. Έτσι καθώς χορέυαμε τον φίλησα έτσι απλά, γλύκα και αναπόφευκτα!

   Ξαφνικά τότε άρχισα να ακούω από μακριά τις φωνές της κακιάς μου μητριάς με τις κόρες της και όσο περνούσε η ώρα όλο και πιο πολύ δυνάμωνανε οι φωνές τους μέσα στο μυαλό μου. Αμέσως σκέφτηκα τα λόγια της καλής νεράιδας και πως μόλις χαράξει το πρώτο φως θα πρέπει να αντιμετωπίσω ‘την ομοφοβία’, ‘την γνώμη της κοινωνίας’ και ‘την ντροπή’ αν θέλω να ζήσω ελέυθερα. Τότε εγώ στα γρήγορα αποχαιρέτησα τον δικό μου πρίγκιπα και αφού ανταλάξαμε αριθμούς τηλεφώνου πήρα το πρώτο νυχτερινό λεωφορείο για την επιστροφή στο σπίτι μου και αμέσως χάθηκα στις σκέψεις μου...

   Κάπου εκέι στα μέσα της διαδρομής για την επιστροφή ξαφνικά έλαβα μήνυμα στο κίνητο από τον άγνωστο πρίγκιπα που σαν ένα ξεχασμένο γοβάκι ήρθε να μου δώσει την κινητήριο δύναμη για να μπορέσω σιγά σιγά να αρχίσω να αντιμετωπίσω την κακιά μητριά μου με τις κόρες της. ‘Χάρικα πάρα πόλυ που σε γνώρισα Ερμή απόψε και θα ήθελα να ξαναβρεθούμε σύντομα. Ελπίζω να έχεις ένα ασφαλή ταξίδι πίσω στος σπίτι σου. Φιλιά πολλά Angel’...

   Το απαγορευμένο φιλί τελικά δόθηκε για μένα με τον Angel μέσα στο Club Heaven , συνένοχοι στην ‘αμαρτία’ εγώ και ο πρίγκιπας του δικού μου παραμυθιού ενώσαμε τις ανάσες μας στον δικό μας παράδεισο. Το απαγορευμένο φιλί για μένα ήτανε αναπόφευκτο, θα έλεγα μοιριαίο, γλυκό , τρυφερό και ερωτικό. Το απαγορευμένο φιλί έπαψε να είναι απαγορευμένο και έτσι απλά έγινε μια γλυκιά ανάμνηση που μου ξυπνούσε την επιθυμία για το επόμενο.

   Πλέον δεν ζηλέυω την Σταχτοπούτα μόναχα την θαυμάζω για το θάρρος της που είχε να διεκδικήσει αυτό που πραγματικά ήθελε η καρδιά της και να αντιμετωπίσει την κακιά μητριά της με τις κόρες της. Η ζωή με έχει μάθει πως εμείς μονάχα αποφασίζουμε για το ποιοί θα είναι οι πρωταγωνιστές του δικού μας παραμυθιού, για την εξέλιξη που θα του δόσουμε καθώς και τις εικόνες που δημιούργουμε μέσα στο μυαλό μας για το ιδανικό παραμύθι.Κεφάλαιο 14: Deja vu
Copyright © 2015 Ermis Eleutheriou. All rights reserved.Registered with the UK Copyright Service. Registration No: #284651447#

Κεφάλαιο 12:Ασχημόπαπο ή Κύκνος; Εσύ, πώς νίωθεις;

Κεφάλαιο 12:Ασχημόπαπο ή Κύκνος; Εσύ, πώς νίωθεις;

  Άυγουστος 2005, Κύπρος    

   Όταν ήμουνα μικρό παιδί, η μήτερα μου πάντα το βράδυ πριν κοιμηθώ μου διέβαζε παραμύθια. Τότε δεν μπορούσα να κατανοήσω τον λόγο, αλλά το αγαπημένο μου παραμύθι ήτανε το ‘Ασχημόπαπο’. Η μητέρα μου καθότανε σε μια καρέκλα δίπλα στο κρεβάτι μου και με την ζεστή γλυκιά φωνή της μου διεβάζε το παραμύθι...

   ‘Το μικρό ασχημόπαπο ήτανε τόσο διαφορετικό από όλα τα υπόλοιπα, ένιωθε άσχημα και τα βράδια κρυφά μακριά από όλους τους άλλους έκλεγε. Ένιωθε τόσο διαφορετικό και μόνο.’

  ‘Κανείς δεν με αγαπάει και όλοι με κοροιδέυουνε! Γιατί είμαι τόσο διαφορετικό από τα αδέρφια μου; Αν μπορούσα να έμοιαζα σαν και αυτά έστω για μία μέρα!’ Έλεγε λυπημένα το ασχημόπαπο.

   Εικοσί δύο χρόνια μετά, τέλικα έμελε αυτή να είναι η εξέληξη της δικιάς μου ζωής, το δικό μου παραμύθι,η δικιά μου πραγματικότητα!

   Το να μεγαλώνει ένα ομοφυλόφιλο παιδί στην Κυπριακή κοινωνία, δεν θα το χαρακτήριζα ακριβώς ως παραμύθι! Αυτό θα το έχετε καταλάβει διεβάζοντας την ιστορία μου μεχρί εδώ.. Έυχομαι να το καταλάβει κάποτε η κοινωνία μας που την αποτελούμε εμείς. Δυστηχώς η διαφορετικότητα και ότιδηποτε το άγνωστο, που παραμένει άγνωστο λόγω έλλειψης σωστής ενημέρωσης, προκαλεί τον παράλογο φόβο της κοινωνίας. Παρόλο που βρισκόμαστε στις αρχές της δέυτερης δεκαετίας του εικοστού πρώτου αιώνα, κακά τα ψέματα το νησί μας έιναι γεμάτο με κύκνους, που η κοινωνία με την άρνηση της πεισματικά να τους αποδεκτεί τους κάνει να νίωθουνε ασχημόπαπα. Τα ‘ασχημόπαπα’ υπήρχανε , υπήρχουνε και θα υπάρχουνε για πάντα! Κάποια από αυτά το αντιλαμβάνουντε πρόωρα ότι είναι κύκνοι και ζούνε την ζωή τους, κάποια άλλα το αντιλαβάνουντε στην πορεία και κάποια άλλα δεν το αντιλαμβάνοντε δυστηχώς ποτέ. Ίσως να μην το αντιλαμβάνοντε από φόβο, ίσως από άρνηση και έτσι απλά προσπαθούνε απεγνωσμένα να ζήσουνε μια ζωή βλέπωντας το είδωλο τους ως ‘ασχημόπαπα’.  Κάποια ‘ασχημόπαπα’ ίσως μέσα τους βαθία να το νιώθουνε ότι δεν είναι σαν τις άλλες πάπιες και απλά κάνουνε την ‘πάπια’ από ‘επιλογή’ για να πάνε με τα νερά του ποταμού της κοινωνίας. Το ξέρω, είναι δύσκολο, είναι μέγαλο ρίσκο να σταματήσεις να κάνεις την ‘πάπια’, είναι αυτό που λέμε ‘coming out of your comfort zone’. Υπήρξα και εγώ μέσα στο μυαλό μου ‘ασχημόπαπο’, πέρασα και εγώ την φάση που έκανα ‘την πάπια’, αλλά στην τελική ποτέ δεν ήθελα να είμαι πάπια απλά η κοινωνία με έκανε να πιστέυω πως μονάχα ως πάπια θα μπορούσα να είμαι αποδεκτός.

   Μέχρι που ήρθε η φάση στην ζωή μου, που ένιωθα τα νερά του δικού μου ποταμού που κολυμπούσα να μην κυλάνε πλέον , κάπως είχα μένει ακίνητος. Βάλτωσα! Όπως πολύ χαρακτιρηστικά μου έιχε πει και η Ναταλία σε μια προσπάθεια της να με ταρακουνίσει. Τι κι αν με μεγάλη επιτυχία έκανα ‘την πάπια’ όταν κοίταζα την αντανάκλαση του ειδώλου μου στην επιφάνεια της λίμνης της κυπριακής κοινωνίας, έβλεπα μονάχα ένα ‘ασχημόπαπο’ που προσπαθούσε απεγνωσμένα να μιμηθεί τις άλλες πάπιες.

   Έτσι ένα απόγευμα, Τετάρτη, 3 Αυγούστου 2005, πήρα την μεγάλη απόφαση και ‘το σκάσα’ σαν ένα άλλο απογοητευμένο ‘ασχημόπαπο’ από το φράκτη του αγροκτήματατος. Με μια βαλίτσα στο χέρι και ένα αεροπορικό εισητήριο με ανοιχτή επιστροφή, άνοιξα τα φτερά μου με ένα από τα τρία αεροπλάνα της Helios για ένα ταξίδι ‘out of my comfort zone’ προς αναζήτηση για ένα μέρος που δεν θα με κοροίδευαν πια, που δεν θα χρειαζότανε να κάνω την ‘πάπια’. Για μια χώρα που ο δικός μου ήλιος θα έλαμπε και πάλι. Για την χώρα της Νάρνιας...  για το βροχερό Λονδίνο.

...........................................................................................................................

Άυγουστος 2005, Λονδίνο

   Στην αρχή ήμουνα τόσο μόνος και τρομαγμένος, αλλά δεν έχασα την αισιοδοξία μου, πάντα την κουβαλούσα μαζί μου μέσα στις αποσκευές μου, έτσι συνέχισα την αναζήτηση μου για άλλες λίμνες στην χώρα της Νάρνιας με πιο φιλικά νερά από αυτή του ‘αγροκτήματος’ της κυπριακής κοινωνίας. Μέσα στις πρώτες εβδομάδες της αναζήτησης μου μετά από κάποιες απογοητέυσεις ανακάλυψα τελικά την ‘Μεγάλη λίμνη’, την οποία μου είχανε αποκαλύψει τότε στο διαδίκτυο άλλοι κύκνοι. Νόμιζα ότι υπήρχε μονάχα στα παραμύθια.... Τελικά όμως η ‘Μεγαλή λίμνη’ ή αλλιώς κατά τους πολλούς Σόχο υπήρχε προς μεγάλη μου έκπληξη και ήτανε γεμάτη με πανέμορφους λευκούς και μάυρους κύκνους αλλά και νεοφερμένα ‘ασχημόπαπα’.

   Στο Σόχο ή ‘Μεγάλη λίμνη’ στην χώρα της Νάρνιας κάθε νεοφερμένο ‘ασχημόπαπο’ κουβαλάει την δική του ιστορία, το δικό του παραμύθι, το δικό του δράμα, τα δικά του όνειρα και την δικία του ‘άσχημη’ αλήθεια. Κάποια ‘ασχημόπαπα’ έρχονται στην ‘Μεγάλη λίμνη’ για να δραπατέυσουνε από τις ομοφοβικές κοινωνίες τους, κάποια άλλα για να ανακαλύψουνε τους πραγματικούς τους εαυτούς, κάποια άλλα για να ζήσουνε μια διπλή ζωή, κάποια άλλα για την αναζήτηση σεξουαλικού συντρόφου μιας νύχτας, κάποια άλλα για να βρούνε την αγάπη ή τον έρωτα και τέλος κάποια άλλα για να συναντήσουνε άλλα ‘ασχημόπαπα’ σαν κι αυτά και να νιώσουνε αποδεκτά.

   Από τις πρώτες μου περιδιαβάσεις στην ‘Μεγάλη λίμνη’ τον θαυμασμό μου τραβήξανε από μακριά οι πανέμορφοι κύκνοι που περπατούσανε περήφανοι με το κεφάλι ψηλά.

   Όσπου μια ημέρα κάποιος από αυτούς με πλησιάσε λέγωντας μου ‘Είσαι και εσύ κύκνος σαν και εμάς. Από που προέρχεσαι;’

  ‘Εμένα είπες κύκνο!;’ Τον ρώτησα έκπληκτος. ‘Αφού εγώ είμαι ένα ‘ασχημόπαπο’, στην kυπριακή κοινωνία από όπου κατάγομαι όλοι έτσι με αποκαλούνε κοροιδευτικά’ του είπα.

  ‘Είσαι σίγουρος;’ Με ρώτησε ο περήφανος κύκνος. ‘Για κοίταξε ξανά τριγύρω σου και να περπατάς με το κεφάλι ψηλά από εδώ και πέρα.’

   Τότε προς μεγάλη μου έκπληξη όταν κοίταξα την αντανάκλαση του ειδώλου μου στην επιφάνεια της ‘Μεγάλης λίμνη’ του Σόχο είδα ένα πανέμορφο λευκό κύκνο!

   Κάποιες φορές αυτό που θέλει να μας παρουσιάσει μια κοινωνία για το τι θεωρείτε ελκυστικό, για το τι θεωρήτε όμορφο, για το τι θεωρήτε φυσιολογικό, για το τι θεωρήτε αποδεκτό να είναι όλα απλά παραμορφωμένες θεωρείες. Αντανακλάσεις από την επιφάνεια της λίμνης μιας κοινωνίας που δυστηχώς τα νερά της έχουνε βαλτώσει προ πολλού. Αναπόφευκτα πολλοί από εμάς προβάλουμε επάνω μας τις πιο πάνω θεωρείες συνειδητά ή υποσυνείδητα, με αποτέλεσμα να παραμορφώνουμε τον εαυτό μας στα δικά μας μάτια, από τον κύκνο που η ζωή μας προορηζεί να εξεληχτούμε σε ένα ‘ασχημόπαπο’.Κεφάλαιο 13:Ο πρίγκιπας και το απαγορευμένο φιλί
Copyright © 2015 Ermis Eleutheriou. All rights reserved.Registered with the UK Copyright Service. Registration No: #284651447#